Skarga Marianny S. i Zenona S. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o zatwierdzeniu projektu scalenia gruntów i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

Właściciel budynków stanowiących odrębny przedmiot własności powinien być traktowany jak strona - uczestnik scalenia.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marianny S. i Zenona S. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 4 września 1992 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o zatwierdzeniu projektu scalenia gruntów i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej po pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.

Uzasadnienie strona 1/3

W wyniku scalenia gruntów położonych we wsi B., zatwierdzonego decyzją Wojewody (...) z dnia 29 grudnia 1979 r., została zaprojektowana droga dojazdowa do pól o szerokości 6 metrów wzdłuż granicy działek rolniczych i siedliskowych należących wówczas do Państwowego Funduszu Ziemi. Grunty te Marianna i Anna S. przekazały w latach 1976-1977 na rzecz Skarbu Państwa w zamian za świadczenia emerytalne, pozostawiając sobie własność budynków.

Na podstawie ustawy z dnia 28 lutego 1989 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin oraz o zmianie ustawy o podatku rolnym /Dz.U. nr 10 poz. 53/ wydzielono Mariannie S. na własność zabudowaną część działki nr 147, oznaczoną numerem 147/1, o powierzchni 0, 08 ha. Na działce Państwowego Funduszu Ziemi nr 150 znajdują się budynki Zenona S. - spadkobiercy Anny S.

Począwszy od 1991 r. Marianna S. i Zenon S. zaczęli kierować pisma do różnych organów; stwierdzali, że w zaprojektowana w czasie scalenia 6-metrowa droga /działka nr 148/ nie była początkowo wytyczona i użytkowana. Na skutek późniejszego zagospodarowania terenu, na którym powstały działki rekreacyjne, organy gminy wytyczyły tę drogę /działka nr 148/ i wówczas okazało się, że ma ona przebiegać wzdłuż domu mieszkalnego i stodoły, uniemożliwiając ich prawidłowe użytkowanie i powodując "radykalne pogorszenie bezpieczeństwa ludzi w bezpośrednim otoczeniu domu przez ruch pojazdów". Podkreślono również rażące naruszenie przepisów przeciwpożarowych /budynki drewniane/. Realizacja obiektu, jakim jest droga, narusza również przepisy art. 3-5 prawa budowlanego.

Niezależnie od interwencji w organach terenowych, Marianna S. skierowała również do Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej pismo z dnia 20 stycznia 1992 r., w którym domagała się likwidacji drogi; droga ta "nie znajduje uzasadnienia gospodarczego, gdyż każdy gospodarz posiada swoją drogę dojazdową do pól, stanowi ona wyłącznie dojazd do istniejącego zespołu zabudowy letniskowej /kilkadziesiąt domków/ (...) . W B. jest droga dojazdowa do domków letniskowych".

W wyniku interwencji obojga skarżących również dyrektor Wydziału Gospodarki Przestrzennej Urzędu Wojewódzkiego w (...) zwróciła się do Ministerstwa Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody (...) z dnia 29 grudnia 1979 r., zatwierdzającej projekt scalenia gruntów wsi B. w odniesieniu do drogi nr 148, działki nr 147/1 Marianny S. i działki nr 150, na której znajdują się budynki Zenona S. - spadkobiercy Anny S. W piśmie tym zawarto uwagi, które świadczą o wadliwości scalenia gruntów obejmujących powyższe trzy działki, ponieważ: "zaprojektowano drogę numer 148 o szerokości 6,00 m, w granicach której znalazła się część gruntów siedlisk Anny S. i Marianny S. (...)"; "zarówno siedlisko Anny S., jak i Marianny S. jest stosunkowo wąskie i projektowanie jeszcze na tych gruntach drogi o szerokości 6,00 m bez zgody właścicieli budynków znacznie utrudnia ich wykorzystanie (...)"; "bardziej właściwe byłoby ewentualne zaprojektowanie drogi wzdłuż działki nr 167 lub 165".

Strona 1/3