Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w O. w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego
Tezy

Samo nieprzyjęcie przez pracownika nowych warunków pracy lub płacy w sytuacji określonej w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną /Dz.U. nr 133 poz. 872 ze zm./ nie jest wystarczającą przesłanką do odmowy przyznania temu pracownikowi zasiłku przedemerytalnego na podstawie art. 37j ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaniu sprawy ze skargi Anny D. na decyzję Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w O. z dnia 15 października 1999 r. (...) w przedmiocie zasiłku przedemerytalnego - 1. uchyla zaskarżoną decyzję w części przyznającej prawo do zasiłku przedemerytalnego od dnia 1 stycznia 2000 r.; 2. w pozostałym zakresie skargę oddala.

Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Pracownicy urzędów państwowych
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)
Uzasadnienie strona 1/4

Anna D. w czasie od dnia 1 września 1990 r. do dnia 31 grudnia 1998 r. była pracownikiem Urzędu Rejonowego w W. Stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną /Dz.U. nr 133 poz. 872/ Urząd Rejonowy w W. został z dniem 1 stycznia 1999 r. przekształcony w Starostwo Powiatowe w G. Tak więc od tego czasu /do dnia 30 czerwca 1999 r./ Anna D. była pracownikiem Starostwa Powiatowego w G.

Na podstawie art. 58 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 13 października 1998 r. stosunek pracy Anny D. wygasł ze wspomnianym dniem 30 czerwca 1999 r. W związku bowiem z reformą administracji publicznej zainteresowanej zaproponowano nowe warunki pracy i płacy, których nie przyjęła z uzasadnieniem, że owe nowe warunki przewidują pracę w innej miejscowości /w G. zamiast w W./, a to powoduje konieczność codziennych dojazdów. Zainteresowana cierpi natomiast na chorobę lokomocyjną.

W okresie wspomnianego zatrudnienia Anna D. była pracownikiem mianowanym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.

W dniu 5 lipca 1999 r. Anna D. została zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w G. - Filia w W. Wystąpiła o przyznanie jej prawa do zasiłku przedemerytalnego i na tę okoliczność udokumentowała okres zatrudnienia - 31 lat, 8 miesięcy i 9 dni.

Kierownik Powiatowego Urzędu Pracy w G. decyzją administracyjną z dnia 22 lipca 1999 r. przyznał zainteresowanej z dniem 6 lipca 1999 r. prawo do zasiłku przedemerytalnego w wysokości 120 procent kwoty zasiłku, o którym mowa w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. /Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 ze zm./. Od tej decyzji Anna D. złożyła odwołanie podnosząc, że kwestionuje wysokość przyznanego jej zasiłku przedemerytalnego. Zdaniem odwołującej się otrzymanie propozycji pracy w G. /co wiąże się z koniecznością dojazdu/ podczas gdy w W. pozostał Oddział Starostwa było dla niej krzywdzące. Dlatego odmowa przyjęcia zaproponowanych warunków pracy w przedstawionej sytuacji nie powinna być uznana za przyczynę rozwiązania stosunku pracy /służbowego/ nie dotyczącą zakładu pracy. Wobec tego zainteresowana wniosła o przyznanie jej zasiłku przedemerytalnego w wysokości 160 procent kwoty zasiłku, o którym mowa w art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./.

W dniu 15 października 1999 r. Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w O. wydał decyzję, mocą której uchylił kwestionowaną decyzję organu pierwszej instancji w części przyznającej prawo do zasiłku przedemerytalnego /120 procent/ z dniem 6 lipca 1999 r. oraz przyznał prawo do tego zasiłku z dniem 1 stycznia 2000 r. W uzasadnieniu tej decyzji organ odwoławczy podkreślił, że Anna D. pobierała od dnia wygaśnięcia stosunku pracy świadczenie pieniężne ze środków budżetu państwa, przysługujące jej przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy na podstawie art. 13[1] ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych. Od świadczenia tego odprowadzana jest składka na ubezpieczenie społeczne na zasadach przewidzianych dla wynagrodzenia wypłaconego w czasie trwania stosunku pracy. Okres pobierania przez urzędnika mianowanego świadczenia po ustaniu zatrudnienia jest wliczany do okresów, od których zależą uprawnienia pracownicze i emerytalno-rentowe na takich warunkach, na jakich wlicza się okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych określonych w przepisach o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. W ocenie organu odwoławczego świadczenie to jest wynagrodzeniem. W tym stanie rzeczy Anna D., jako były urzędnik mianowany, pobierający - jak wspomniano - wynagrodzenie obliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy na podstawie art. 13[1] ustawy o pracownikach urzędów państwowych, nie spełnia warunków uznania za osobę bezrobotną określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, a zatem nie może otrzymać zasiłku dla bezrobotnych. Nie spełniając natomiast warunków do uzyskania statusu bezrobotnego i prawa do zasiłku dla bezrobotnych, zainteresowana nie może być uprawniona do zasiłku przedemerytalnego, stosownie do art. 37j ust. 1 ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Prawo takie przysługuje dopiero po okresie pobierania wspomnianego wynagrodzenia.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
633 Zatrudnienie i sprawy bezrobocia
Inne orzeczenia z hasłem:
Bezrobocie
Pracownicy urzędów państwowych
Inne orzeczenia sądu:
NSA w Warszawie (przed reformą)