Grunty pod zabudowaniami nie mogą być objęte scaleniem bez zgody ich właściciela /art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o scalaniu i wymianie gruntów - Dz.U. 1989 nr 58 poz. 349/. Zgoda taka nie może być domniemana i musi być udzielona wyraźnie, ustnie lub na piśmie, przy czym ustne wyrażenie zgody powinno być utrwalone w protokole włączonym do akt sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jerzego N. na decyzję Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 22 września 1993 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o zatwierdzeniu projektu scalenia gruntów i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej na rzecz skarżącego dziesięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
We wsi D. dokonano scalenia gruntów na podstawie ustawy z dnia 24 stycznia 1968 r. o scalaniu i wymianie gruntów /Dz.U. nr 3 poz. 13/. Projekt scalenia zatwierdził Wojewoda (...) decyzją z dnia 6 września 1976 r. Scaleniem objęto m.in. należące do Henryka N. grunty o powierzchni 1,16 ha, położone we wsi D., o wartości 143,10 jednostek szacunkowych, oraz położone we wsi P.Z., o wartości 14,79 jednostek szacunkowych. Do obszaru scalenia włączono także zabudowane siedlisko wymienionego, składające się z 5 działek ewidencyjnych /parcel/ o łącznej powierzchni 0,20 ha. Tytułem ekwiwalentu wydzielono mu grunty zamienne o powierzchni 1,25 ha i wartości 157 jednostek szacunkowych wraz z działką siedliskową nr 906 o powierzchni 0,17 ha. Obszar tej działki uległ zmniejszeniu, gdyż część jej gruntów /głównie kosztem działki nr 93/1, wchodzącej przed scaleniem w skład siedliska/ przeznaczono na urządzenie drogi gminnej nr 914, która przed scaleniem stanowiła faktyczny dojazd do drogi nr _771/1 /obecnie nr 851/.
Jerzy N., syn Henryka N., który zmarł w 1978 r., wystąpił o stwierdzenie nieważności decyzji scaleniowej w części dotyczącej zmniejszenia działki siedliskowej. W uzasadnieniu skargi zaznaczył, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa, gdyż stosownie do art. 1 ust. 3 powołanej ustawy organ scaleniowy nie uzyskał zgody Henryka N. jako właściciela gruntów na objęcie scaleniem zabudowanej działki siedliskowej.
Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, działając na podstawie art. 156 par. 1 i art. 157 par. 3 Kpa, decyzją z dnia 22 września 1993 r. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu swej decyzji podał, że podniesiony w skardze zarzut naruszenia art. 1 ust. 3 ustawy scaleniowej jest nietrafny, gdyż -jak wynika z akt - Henryk N. przyjął okazany projekt scalenia bez zastrzeżeń, co potwierdził podpisem w dniu 12 sierpnia 1976 r., i nie składał sprzeciwu co do wydzielenia drogi obok jego siedliska, jak również nie wnosił skarg w późniejszym terminie. Zaznaczono także, że obecnie jego syn nie kwestionuje wyznaczenia drogi, lecz tylko wnosi, by przywrócić obszar siedliska sprzed scalenia, niezbędny do korzystania z zabudowań znajdujących się w sąsiedztwie drogi. Ponadto podkreślono, że wspomniane oświadczenie Henryka N. z dnia 12 sierpnia 1976 r., złożone na wykazie oświadczeń uczestników scalenia, iż wyraża zgodę na wydzielony ekwiwalent zamienny, granice działki są mu znane i został zapoznany z warunkami objęcia gruntów w posiadanie, wskazuje, że w ten sposób wyraził zgodę na objęcie scaleniem zabudowanego siedliska /gruntów pod zabudowaniami/ stosownie do art. 1 ust. 3 ustawy.
Jerzy N. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji. W treści skargi podał, że jego ojciec nie podpisywał deklaracji co do objęcia scaleniem działki siedliskowej, co także wynika z pisma wyjaśniającego Urzędu Rejonowego w S. z dnia 18 grudnia 1992 r. Zgody takiej nie mógł wyrazić, gdyż na gruncie przeznaczonym pod drogę w części znajdował się budynek gospodarczy. W 1976 r. został on rozebrany, a na jego miejscu w 1978 r.