W wypadku gdy podstawa wznowienia odnosi się zarówno do decyzji administracyjnej, jak i do wyroku sądu administracyjnego utrzymującego w mocy tę decyzję, właściwym do rozpoznania skargi o wznowienie postępowania jest sąd administracyjny /art. 211 Kpa w zw. z art. 405 Kpc/.
Stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej przez nią w mocy decyzji organu I instancji przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie o przyznanie zasiłku dla bezrobotnych.
Władysław M., zatrudniony do dnia 31 grudnia 1990 r. na stanowisku sekretarza Urzędu Gminy C., zarejestrował się jako bezrobotny w dniu 13 lutego 1991 r.
Kierownik Rejonowego Biura Pracy w C., działając z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego, decyzją z dnia 26 lutego 1991 r. odmówił zainteresowanemu wypłaty zasiłku dla bezrobotnych.
Wojewoda w T. w dniu 19 marca 1991 r. powyższą decyzję utrzymał w mocy. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołał przepis art. 2 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./.
Organy administracji obu instancji stwierdziły, że zainteresowany nie może być uznany za bezrobotnego w rozumieniu przepisów ustawy o zatrudnieniu, skoro nadal pobiera ze Skarbu Państwa wynagrodzenie przysługujące mu przez 6 miesięcy od dnia rozwiązania stosunku pracy, zgodnie z art. 10 ust. 3 i art. 33 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych. Oznacza to, że w tym czasie korzysta z ubezpieczenia społecznego.
Władysław M. zaskarżył te decyzje do sądu administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 29 maja 1991 r. SA/Gd 329/91 skargę oddalił, uznając, że zaskarżone decyzje pozostają w zgodności z prawem.
Po upływie przeszło 14 miesięcy Władysław M. wystąpił do Wojewody w T. z wnioskiem z dnia 17 sierpnia 1992 r. o wznowienie postępowania administracyjnego.
Do wniosku załączył pismo naczelnika Wydziału Departamentu Emerytur i Rent ZUS z dnia 30 lipca 1992 r., informujące, że okres pobierania wynagrodzenia wypłacanego po ustaniu zatrudnienia przez 6 miesięcy byłemu pracownikowi samorządowemu nie podlega uwzględnieniu przy ustalaniu uprawnień do emerytury lub renty oraz przy obliczaniu wysokości tych świadczeń.
Zdaniem wnioskodawcy, pismo to jest nową okolicznością faktyczną w rozumieniu art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa, stanowiącą podstawę do wznowienia postępowania.
Wojewoda w T. decyzją z dnia 23 września 1992 r. odmówił wznowienia postępowania, a Minister Pracy i Polityki Socjalnej w dniu 27 października 1992 r. decyzję tę utrzymał w mocy.
Rozstrzygnięcie takie uzasadniono tym, że wyjaśniające pismo ZUS o niezaliczaniu okresu pobierania wynagrodzenia, po ustaniu zatrudnienia, przy ustalaniu uprawnień do emerytury lub renty nie może stanowić przesłanki uzasadniającej wznowienie postępowania w sprawie o przyznanie zasiłku dla bezrobotnych.
Minister Pracy i Polityki Socjalnej zwrócił jednocześnie uwagę, że postępowanie w sprawie przyznania zasiłku zostało zakończone dopiero wyrokiem NSA i wzruszenie tego orzeczenia możliwe jest tylko w drodze rewizji nadzwyczajnej lub w drodze skargi o wznowienie postępowania, wniesionej do właściwego Ośrodka Zamiejscowego NSA, który wydał omawiany wyrok.
Naczelny Sąd Administracyjny, badając legalność zaskarżonej decyzji, zważył, co następuje:
Niesporne jest w sprawie niniejszej, że zarówno Kierownik Urzędu Rejonowego w G., jak i Wojewoda w T. odmówili skarżącemu przyznania zasiłku dla bezrobotnych z tego powodu, iż miał on w tym czasie stałe źródło dochodu, gdyż pobierał ze Skarbu Państwa wynagrodzenie, a tym samym nie uznali go za bezrobotnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu.