Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (sprawozdawca) Sędzia WSA Hanna Raszkowska Asesor WSA Beata Jezielska Protokolant Romualda Gumińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2004 r., sprawy ze skargi Gminy na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia "[...]" r. Nr "[...]" w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy w sprawie wygaśnięcia mandatu radnego - oddala skargę.
Uchwałą Nr "[...]" z dnia 24 kwietnia 2003r. Rada Gminy w G. stwierdziła wygaśnięcie mandatu radnej W. S.. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że radna prowadzi na własny rachunek działalność gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego. Wskazano, że owa działalność polega na wykonywaniu usług medycznych w pomieszczeniu po byłym Ośrodku Zdrowia. Pomieszczenie to jak wynika z uchwały zajmuje Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej P.O.Z. ""[...]"" w G., na rzecz którego radna świadczy usługi. Ponieważ radna nie zaprzestała prowadzenia tej działalności, Rada Gminy w trybie art. 190 ust. l pkt 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. Nr 95, poz. 602 ze. zm.), z związku z art. 24f ust.l ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) podjęła uchwałę stwierdzającą wygaśnięcie mandatu radnej.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 26 maja 2003r. Nr "[...]"
Wojewoda stwierdził nieważność powyższej uchwały. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, iż niewątpliwym jest, że radna prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o działalności gospodarczej.
Podniesiono jednak, iż warunkiem niezbędnym do zastosowania sankcji z art. 24f ustawy o samorządzie gminnym, polegającej na pozbawieniu radnego mandatu konieczne jest spełnienie dwóch przesłanek: a mianowicie prowadzenia przez radnego działalności gospodarczej i wykorzystywania w prowadzonej działalności mienia komunalnego gminy. Wskazano, że w ocenie organu nadzoru taka sytuacja nie występuje. Podkreślono, że radna wprawdzie prowadzi działalność gospodarczą na rzecz Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej POZ ""[...]"",który to Zakład dzierżawi mienie komunalne. Jednak, jak podkreślono, sama radna świadczy usługi medyczne na rzecz tego zakładu na podstawie zawartej umowy.
Zawarcie kontraktu z podmiotem korzystającym z mienia komunalnego, nie można utożsamiać - zdaniem organu nadzoru - z prowadzeniem tej działalności z wykorzystaniem tego mienia. Podkreślono, że radna nie ma żadnego tytułu prawnego do władania tym mieniem. Z tego też względu organ nadzoru uchylił wskazaną uchwałę.
Rada Gminy w G. nie zgodziła się z poglądem zaprezentowanym w sprawie przez Wojewodę i w dniu 30 czerwca 2003r. wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na wskazany akt nadzoru. W skardze zarzucono, że rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane z przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 91 ust. l ustawy o samorządzie gminnym tj. 30 dniowego terminu w którym organ nadzoru winien podjąć rozstrzygnięcie. Uzasadniając ten zarzut skarżąca wskazała, że sporna uchwała została doręczona organowi nadzoru dnia 28 kwietnia 2003r., a rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wysłane dopiero 29 maja 2003r. Z tego powodu zdaniem skarżącej, termin do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego został przekroczony, co stanowi rażące naruszenie prawa. W skardze podniesiono dalej, że organ nadzoru naruszył przepis art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym i art. 64 § 4 Kpa., poprzez nie zawiadomienie skarżącej o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały. Zarzucono wreszcie, spornemu rozstrzygnięciu naruszenie art. 24f ust. l ustawy o samorządzie gminnym poprzez błędną jego wykładnie. W skardze wywodzono, że nie może budzić wątpliwości fakt wykorzystywania przez radną mienia komunalnego w prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem skarżącej bez znaczenia jest fakt, że radna nie jest najemcą lub dzierżawcą budynku stanowiącego mienie komunalne. Istotnym jest natomiast fakt łączącej radną umowy z podmiotem wykorzystującym to mienie, na podstawie której prowadzi ona działalność gospodarczą. Skarżąca wskazała także, że przepis art. 24f ustawy o samorządzie gminnym z uwagi na fakt, że dotyczy on ograniczeń w związku ze sprawowanym mandatem, nie może być interpretowany w razie wątpliwości na korzyść radnych.