1. Przepis art. 2 ust. 1 lit. "e" dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej /Dz.U. 1945 nr 3 poz. 13/ nie dawał podstaw do uznawania udziału w nieruchomości spadkowej za nieruchomość stanowiącą współwłasność łączną i dodawania całej jej powierzchni do innej nieruchomości stanowiącej własność tej samej osoby.
2. Na sposób liczenia powierzchni norm obszarowych nieruchomości przeznaczonych na cele reformy rolnej nie miały wpływu wszelkie zdarzenia zaistniałe po 13 września 1944 r., w tym również następstwa otwarcia spadku.
Zaskarżoną decyzję uchyla w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności przejęcia nieruchomości na cele reformy rolnej.
Orzeczeniem nr U.T. 4/25/47 z dnia 7 grudnia 1948 r., wydanym na podstawie art. 2 ust. 1 lit. "e" dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej /Dz.U. 1945 r. nr 3 poz. 13/, Wojewoda w P. oddalił wniosek zainteresowanej Eugenii Teresy T. o zwolnienie spod przejęcia na cele reformy rolnej jej nieruchomości ziemskiej S. o powierzchni 83,2169 ha oraz uznał, że ta nieruchomość i nieruchomość ziemska G. o powierzchni 86,6397 ha stanowiąca własność Józefa T. - obie położone w powiecie W. - "podpadają pod działanie" wymienionego przepisu. W uzasadnieniu Wojewoda podał, że Józef T. zmarł 17 grudnia 1939 r., a jego spadkobiercami w 1/4 była żona Józefa T. i w 3/4 czworo dzieci: zainteresowana, Lech, R. M. i I. Ł. T. Z kolei po zmarłej jesienią 1946 r. Józefa T. jej spadkobiercami zostały dzieci - każde w 1/4części. W rezultacie, jak przyjął Wojewoda, zainteresowana oprócz własnego majątku S. była "współwłaścicielką do wspólnej ręki" majątku G. z tytułu podwójnego spadkobrania po ojcu i matce. Łączny obszar majątków 169,8566 ha przekraczał określoną dla Woj. P. maksymalną powierzchnię 100 ha i dlatego oba majątki z mocy art. 2 ust. 1 lit. "e" dekretu zostały przejęte na cele reformy rolnej. Za bezskuteczne w świetle art. 2 ust. 2 dekretu Wojewoda uznał dokonane aktem notarialnym z dnia 8 lipca 1946 r. odstąpienie przez zainteresowaną i jej matkę udziałów spadkowych po Józefie T. na rzecz I. Ł. i R. M. T.
Orzeczeniem nr UR.PO. I.2/108 z dnia 20 maja 1949 r. Minister Rolnictwa i Reform Rolnych nie uwzględnił odwołania pełnomocnika zainteresowanej, utrzymał w mocy powyższe orzeczenie i dodatkowo zwrócił uwagą na łączne użytkowanie obu majątków od 1935 r. - początkowo przez Józefa T., a następnie przez jego spadkobierców.
Decyzją z dnia 27 października 1992 r., wydaną na podstawie art. 158 par. 1 Kpa, Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej odmówił skarżącym Irenie J. z d. T. i Ryszardowi T. oraz zainteresowanemu Lechowi T. stwierdzenia nieważności wymienionych orzeczeń, podzielając trafność ich motywów z jednym zastrzeżeniem: bez znaczenia w sprawie pozostawał fakt wspólnego zagospodarowania obu majątków.
Decyzję tę zaskarżyli do sądu administracyjnego Irena J. i Ryszard T., wnosząc o jej uchylenie, i zarzucili Ministrowi bezzasadną odmowę stwierdzenia nieważności obu orzeczeń mimo dopuszczenia się w nich rażącego naruszenia art. 2 ust. 1 lit. "e" powyższego dekretu. Zdaniem skarżących, nie było dopuszczalne łączenie powierzchni nieruchomości ziemskich stanowiących własność i współwłasność różnych podmiotów. Nawet w razie zsumowania powierzchni nieruchomości ziemskiej S. i udziału spadkowego zainteresowanej Eugenii Teresy T. w drugiej nieruchomości G. będącej własnością Józefa T., maksymalna norma obszarowa 100 ha nie była przekroczona /83,2169 ha + 16,24 ha = 99,45ha/. Skarżący po raz kolejny przypomnieli tragiczne losy ich rodziny, wynikłe z zamordowania ich ojca przez hitlerowców i pozbawienia ich przemocą rodzinnego majątku, który obecnie niszczeje, będąc we władaniu Agencji Rolnej Skarbu Państwa.