Uchwała Krajowej Rady Sądownictwa, podjęta na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ w sprawie odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego, który ukończył 65 lat życia, ma charakter decyzji administracyjnej i może być przez sędziego zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jana B. na uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 26 listopada 1992 r. w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego po przekroczeniu 65 lat życia i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną uchwałę.
W dniu 27 kwietnia 1992 r. Jan B. złożył wniosek o udzielenie mu zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego Sądu Wojewódzkiego w (...) do końca 1994 r. W uzasadnieniu wniosku podkreślił, że mimo ukończenia w dniu 14 września 1992 r. 65 lat życia może nadal zajmować to stanowisko, wykorzystując doświadczenie nabyte w okresie prawie czterdziestoletniej pracy w wymiarze sprawiedliwości. Kolegium Sądu Wojewódzkiego w (...) zaopiniowało wniosek pozytywnie, a prezes tego sądu, akcentując trudności z obsadzeniem etatów sędziowskich, wyraził pogląd o konieczności pozostawienia Jana B. na zajmowanym stanowisku "na czas przynajmniej do końca 1993 r."
Pismem z dnia 4 grudnia 1992 r. przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa poinformował Jana B., że "Krajowa Rada Sądownictwa na posiedzeniu w dniu 26 listopada 1992 r. odmówiła wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie przez Pana stanowiska sędziego po przekroczeniu 65 lat życia i wystąpiła do Prezydenta RP o odwołanie ze stanowiska sędziego".
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Jan B. wniósł o uchylenie uchwały Krajowej Rady Sądownictwa odmawiającej mu wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego, zwracając uwagę na brak wskazania jakichkolwiek powodów negatywnego załatwienia wniosku mimo pozytywnej oceny jego kwalifikacji zawodowych i dobrego stanu zdrowia.
Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, gdyż "uchwała Krajowej Rady Sądownictwa, ustosunkowująca się do wniosku o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska po przekroczeniu przez sędziego 65 lat życia, nie jest decyzją administracyjną, do której miałyby zastosowanie przepisy Kpa o możliwości jej zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego".
Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do następujących stwierdzeń i ocen:
Artykuł 59 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138 ze zm./ ma następujące brzmienie: "Prezydent na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa odwołuje sędziego, jeżeli przekroczył 65 lat życia, chyba że Krajowa Rada Sądownictwa z inicjatywy prezesa sądu wojewódzkiego lub na wniosek sędziego wyrazi zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska, nie dłużej jednak niż do ukończenia 70 lat".
W powiązaniu z tym przepisem, w art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ powierzono tej Radzie uprawnienie do wyrażania zgody na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego, który przekroczył 65 lat życia.
Na tle wymienionych przepisów i łączących się z nimi regulacji zawartych w obu powyższych ustawach oraz innych aktach prawnych powstają podstawowe pytania: czy i w jakim trybie sędzia może kwestionować negatywną dla niego uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa, wydaną na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. Pytania te wnikają głęboko w prawną istotę omawianego uprawnienia Rady i nieodzownych rygorów, jakie muszą być spełnione przy podejmowaniu i sporządzaniu uchwały oraz doręczaniu jej stronie.