1. Skoro żadne decyzje administracyjne dotyczące rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem mianowanym nie są wymienione w art. 196 par. 4 Kodeksu postępowania administracyjnego w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 24 maja 1990 r. /Dz.U. nr 34 poz. 201/, przeto wszystkie one - jeżeli spełniają wymienione w Kpa warunki - mogą być przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Dotyczy to także skarg na ostateczne decyzje o rozwiązaniu stosunku pracy z mianowanymi pracownikami PKP /par. 11 i par. 46 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych - Dz.U. nr 51 poz. 327 ze zm./.
2. Do celów postępowania w sprawach ze stosunku pracy nie jest konieczne ustalenie ściśle określonego stężenia alkoholu we krwi pracownika /jak to ma miejsce w postępowaniu karnym i w postępowaniu dotyczącym wykroczeń/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Stefana S. na decyzję dyrektora Centralnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych z dnia 22 stycznia 1991 r. (...) w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy z mianowanym pracownikiem PKP - oddalił skargę.
W dniu 24 listopada 1990 r. po północy na stacji OKP w O. zdarzył się wypadek manewrowy, w wyniku którego wykoleiło się 6 wagonów. Brał w nim udział m.in. maszynista PKP Stefan S. Komisja powypadkowa po opisaniu wypadku udała się wraz z drużyną manewrową na policję dla zbadania stanu trzeźwości uczestników wypadku.
Użyty przez skarżącego Stefana S. probierz trzeźwości zmienił barwę wskaźnikową w 3/4, nie można było jednak ustalić dokładnie stopnia nietrzeźwości, ponieważ skarżący odmówił zgody na pobranie mu krwi na zawartość alkoholu, a także udania się do miejscowego szpitala. Odmowę tę własnoręcznie potwierdził w protokole.
Skarżący był mianowanym pracownikiem PKP.
Decyzją z dnia 27 grudnia 1990 r. Naczelnik Lokomotywowni Pozaklasowej W.-O. rozwiązał ze skarżącym stosunek pracy na podstawie par. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników kolejowych /Dz.U. nr 51 poz. 327 ze zm./.
Od decyzji tej skarżący się odwołał, ale Naczelny Dyrektor Centralnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych, decyzją z dnia 22 stycznia 1991 r. wydaną z powołaniem się na art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz par. 46 cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów - utrzymał ją w mocy.
Decyzja powyższa była przedmiotem skargi Stefana S., który wnosząc o jej uchylenie, a także uchylenie decyzji pierwszoinstancyjnej zarzucił, iż wydano je z naruszeniem materialnoprawnego przepisu par. 11 ust. 3 cytowanego już rozporządzenia Rady Ministrów. W szczególności skarżący zarzucił, iż wyniki probierza trzeźwości nie mogą być podstawą ustalenia stanu nietrzeźwości, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie. Taką podstawą mógłby być tylko wynik badania krwi wskazujący dokładnie zawartość w niej alkoholu. Skarżący alkoholu ani przed pracą, ani w jej trakcie nie używał, zaś zabarwienie się probierza trzeźwości nastąpiło dlatego, iż bardzo dużo wypalił on papierosów.
Skoro zatem - konkludował skarżący - nie zbadano mu krwi po wypadku, nie ma podstaw do ustalenia, iż w czasie pracy był w stanie nietrzeźwym.
Odpowiadając na skargę dyrektor Centralnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych wniósł o jej odrzucenie, gdyż - jego zdaniem - NSA nie ma uprawnień do rozpoznawania sporów ze stosunku pracy mianowanych pracowników PKP. Powołano się tu na dyspozycję par. 46 ust. 1 cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów. Co do meritum podniesiono, iż skoro skarżący w czasie pełnienia obowiązków maszynisty PKP był pod wpływem alkoholu, to istniała pełna podstawa do rozwiązania z nim stosunku pracy. Stan nietrzeźwości ustalono na podstawie wyników probierza trzeźwości, bo skarżący odmówił pobrania krwi na zawartość alkoholu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przede wszystkim należy odnieść się do zarzutu niedopuszczalności skargi do sądu administracyjnego na ostateczną decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy z mianowanym pracownikiem PKP. Ponieważ jest to pierwsza skarga zwolnionego z pracy, mianowanego pracownika kolei, przeto niezbędne są nieco obszerniejsze wyjaśnienia i konstatacje.