Skarga Ryszarda K. na decyzję głównego Inspektora Sanitarnego w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej i na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego dla województwa stołecznego warszawskiego
Tezy

W sprawie o stwierdzenie choroby zawodowej należy uznać za dowodowo niewystarczające opinie placówek zdrowia, choćby nawet specjalistycznych, jeżeli opinie takie pozbawione są uzasadnienia /art. 76 Kpa/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Ryszarda K. na decyzję głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 4 lutego 1981 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia choroby zawodowej i na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego dla województwa stołecznego warszawskiego z dnia 23 grudnia 1980 r.

Uzasadnienie

Klinika Chirurgii Ogólnej i Plastycznej Akademii Medycznej wystawiła w dniu 12 września 1980 r. zaświadczenie, w którym stwierdziła, że Ryszard K. w okresie od 19 kwietnia do 19 sierpnia 1980 r. przebywał w tej klinice i był dwukrotnie operowany. Pierwsza operacja stanowiła próbę udrożnienia tętnicy udowej i biodrowej, zaś druga polegała na amputacji uda prawego. Ze względu na lokalizację zmian chorobowych należy wiązać rozwój schorzenia z wykonywanym zawodem przez pacjenta. W zaświadczeniu podano też rozpoznanie schorzenia: zespół Levicha. Zaświadczenie to stało się podstawą do zgłoszenia przez Ryszarda K. choroby zawodowej.

Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna dla województwa stołecznego warszawskiego zwróciła się do Specjalistycznego Przemysłowego Zespołu Opieki Zdrowotnej w Warszawie o zajęcie stanowiska w związku z treścią wyżej przytoczonego zaświadczenia sugerującego podejrzenie choroby zawodowej. Specjalistyczny Przemysłowy Zespół Opieki Zdrowotnej w piśmie z dnia 11 października 1980 r. stwierdził, że po zapoznaniu się z zaświadczeniem Kliniki Chirurgii Ogólnej i Plastycznej w Warszawie oraz po rozmowie telefonicznej z dr med. Markiem K. /który podpisywał to zaświadczenie/ ustalono, że brak jest podstaw do uznania u Ryszarda K. choroby zawodowej. Rozpoznany zespół Levicha nie pozostaje w związku przyczynowym z wykonywanym przez chorego zawodem kierowcy.

Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Głównego Inspektora Sanitarnego, który nie uwzględnił odwołania Ryszarda K. Po wydaniu tej decyzji do Departamentu Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej wpłynęło pismo Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy w Przemyśle Włókienniczym i Chemicznym w Łodzi, które stwierdza, że analiza dokumentacji przesłanej przez Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego "nie daje naszym zdaniem podstaw do rozpoznania choroby zawodowej". ostateczną decyzję Głównego Inspektora Sanitarnego Ryszard K. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarżący podaje, że od 20 stycznia 1945 r. nieprzerwanie pracował na stanowisku kierowcy, w tym w ostatnim okresie, od 1965 r. do 1980 r., w Przedsiębiorstwie Międzynarodowych Przewozów Samochodowych "PEKAES" - przeważnie na trasach zagranicznych takich jak: Warszawa-Iran, Kuwejt, Grecja, Włochy, Francja, Belgia, Anglia, Holandia, kraje skandynawskie. Na tak odległych trasach panowały różne temperatury i ciśnienia atmosferyczne, co mogło być przyczyną powstania choroby zakrzepu krwi. Skarżący uważa, że narażenie na wielokrotne zaburzenia w krążeniu krwi w kończynach dolnych, wywołane takimi warunkami pracy, było podstawową przyczyną niedokrwienia, a w konsekwencji wystąpienia zakrzepu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 196 par. 1 Kpa decyzja administracyjna może być zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu jej niezgodności z prawem. Zebrany w sprawie materiał dowodowy i sposób jego przeprowadzenia nie pozwala na jednoznaczną ocenę, czy decyzje wydane w sprawie niniejszej są zgodne z prawem. Przede wszystkim należy stwierdzić, że ocena, czy u skarżącego wystąpiła choroba zawodowa, wymaga wiadomości specjalistycznych. Wiadomości takie posiadają biegli. Należało zatem przeprowadzić dowód z opinii biegłych. W aktach znajdują się pisma Specjalistycznego Przemysłowego Zespołu Opieki Zdrowotnej i Instytutu Medycyny Pracy oraz zaświadczenia Akademii Medycznej wypowiadające się na temat związku przyczynowego pomiędzy zawodem kierowcy a stwierdzoną u skarżącego chorobą w postaci zespołu Levicha. Gdyby nawet pisma te próbować potraktować jako opinie, to należy stwierdzić, że opinie te nie mają żadnego uzasadnienia. Opierając się na dokumentacji lekarskiej biegły powinien wypowiedzieć się, czy rozpoznanie u skarżącego zespołu Levicha nie budzi wątpliwości i na jakiej podstawie taki wniosek wyprowadza. Biegły powinien ponadto opisać, jakie cechy charakteryzują zespół Levicha i jakie są przyczyny tej choroby. Dopiero na podstawie takich danych można wyprowadzić i uzasadnić wniosek, czy stwierdzone objawy chorobowe pozostają w związku przyczynowym z wykonywaną pracą zawodową, czy też rodzaj wykonywanej pracy nie ma żadnego wpływu na powstanie i rozwój schorzenia. Wypada podkreślić, że zarówno Specjalistyczny Przemysłowy Zespół Opieki Zdrowotnej, jak też Instytut Medycyny Pracy, wypowiadały się o schorzeniu skarżącego i związku przyczynowym wyłącznie na podstawie zaświadczenia Akademii Medycznej, rozmowy telefonicznej z lekarzem lub innej bliżej nie określonej dokumentacji lekarskiej, natomiast zaniechały zbadania skarżącego i przeprowadzenia z nim wywiadu. Tego rodzaju praktyka jest sprzeczna z treścią art. 77 par. 1, art. 78 par. 1 i 2 Kpa, gdyż uniemożliwia skarżącemu podanie okoliczności, które być może okażą się istotne dla prawidłowego wyjaśnienia sprawy, oraz zadawanie pytań przesłuchiwanemu biegłemu.

Ponieważ zespół Levicha może być szczególną odmianą innej choroby figurującej w wykazie chorób zawodowych, biegły powinien wypowiedzieć się również i na ten temat i wykluczyć możliwość stosowania innego nazewnictwa schorzenia.

Z przyczyn wyżej wskazanych zachodzi konieczność przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego i jego oceny przez organy administracji. Dopiero poszerzony materiał dowodowy, właściwie zanalizowany będzie stanowił materiał do oceny przez Naczelny Sąd Administracyjny, czy zaskarżone decyzje są zgodne z przepisami prawa. Ze względu na niepełne przeprowadzenie postępowania dowodowego, zaskarżoną decyzję oraz decyzje organu I instancji należało na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa uchylić.

Strona 1/1