Z art. 58 Kpa wynika, że uprawdopodobnienie braku winy powinno odnosić się wyłącznie do kwestii przyczyn niedotrzymania terminu, a nie być skierowane przeciwko podstawie prawnej lub okolicznościom faktycznym dotyczącym samej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Jana G. na postanowienie Prezesa Rady Ministrów z dnia 19 lutego 1991 r. w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do złożenia odwołania od decyzji rozwiązującej stosunek pracy z pracownikiem mianowanym.
Decyzją z dnia 30 października 1990 r. nr GMos-1200/90 Minister Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej, powołując się na art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o rozwiązywaniu stosunku pracy z pracownikami państwowymi mianowanymi w urzędach naczelnych i centralnych organów administracji państwowej oraz terenowych organów administracji rządowej /Dz.U. nr 51 poz. 300/, rozwiązał z dniem 31 stycznia 1991 r. stosunek pracy, za uprzednim wypowiedzeniem, z dyrektorem Biura w tym Ministerstwie - Janem G. Decyzja została doręczona pracownikowi w dniu jej wydania, z pouczeniem o możliwości odwołania w ciągu 7 dni do Prezesa Rady Ministrów.
W dniu 12 stycznia 1991 r. Jan G. zwrócił się do Prezesa Rady Ministrów z prośbą o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenie do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku i zobowiązanie Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej do wypłacenia z dniem 1 października 1990 r. wynagrodzenia do wysokości przyznanej pozostałym dyrektorom, to jest do wysokości 2 700 000 zł. W uzasadnieniu Jan G. podniósł, iż przyjął w dobrej wierze uzasadnienie wypowiedzenia /zmiany organizacyjne Ministerstwa} i dlatego nie wniósł od niego odwołania. Dopiero w dniu 3 stycznia 1991 r. dowiedział się, że Biuro nie uległo zmianom organizacyjnym i strukturalnym ani też nie zaszły zmiany w kierowaniu komórkami organizacyjnymi Urzędu Ministra. Wskazał przy tym, że dotychczasowy statut i regulamin organizacyjny Ministerstwa nie uległ zmianom. Podał, że w czerwcu 1990 r. zamierzał na własną prośbę odejść z pracy, ale Minister nie wyraził wówczas zgody. Stracił przez to możliwość przeniesienia się na inne, lepiej płatne stanowisko. Dodał, iż zwolnienie go z pracy zostało spowodowane niewłaściwymi stosunkami międzyludzkimi w Ministerstwie, wyrażającymi się "arogancją, szykami i dyskryminacją".
Postanowieniem z dnia 19 lutego 1991 r. nr Os-765-11/91 Prezes Rady Ministrów odmówił na podstawie art. 58 Kpa przywrócenia Janowi G. terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu postanowienia podał, że Jan G. nie uprawdopodobnił, iż uchybienie 7-dniowego terminu do złożenia odwołania nastąpiło bez jego winy, w swoim wniosku natomiast zgłosił merytoryczne zarzuty dotyczące ostatecznej decyzji, które nie stanowią podstawy do zastosowania art. 58 Kpa.
Na powyższe postanowienie Jan G. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jego uchylenie i rozpatrzenie wniosku o przywrócenie go do pracy. W uzasadnieniu skargi stwierdził, że podniesione w odwołaniu argumenty i załączone dowody w pełni uprawdopodobniają słuszność wniosku o przywrócenie terminu. Skarżący powołał się przy tym na wytyczne Sądu Najwyższego /bez daty i sygnatury/, nakazujące uchylenie w takich wypadkach decyzji, a nie kwestionowanie złożenia odwołania przez odmowę przywrócenia terminu.
W odpowiedzi na skargę Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie z przyczyn zawartych w uzasadnieniu postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: