Zakres podmiotowy obowiązku posługiwania się językiem polskim jako językiem urzędowym określa obecnie art. 4 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim /Dz.U. nr 90 poz. 999 ze zm./. W zawartym tam katalogu organów, instytucji i urzędów wykonujących zadania publiczne mieści się niewątpliwie Urząd Patentowy RP. Wspomniana ustawa nakazuje wszystkim podmiotom realizującym zadania publiczne na terenie Polski dokonywania wszystkich czynności urzędowych w języku polskim, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej /art. 5 ust. 1/.
Przepisy szczególne, tak zresztą jak i zobowiązania międzynarodowe, nie mogą, z uwagi na treść art. 27 Konstytucji, przewidywać podejmowania przez Urząd Patentowy czynności urzędowych w języku obcym.
"Czynności urzędowe" to wszelkie czynności organów i instytucji powołanych do realizacji określonych zadań publicznych, związane z realizacją ich konstytucyjnych i ustawowych kompetencji, chyba że z istoty tych czynności wynika konieczność posłużenia się językiem obcym. Pojęcie czynności urzędowych obejmuje zatem bez wątpienia władcze czynności organów państwowych, w tym decyzje administracyjne.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska (spraw), Sędziowie WSA Maria Jagielska, Asesor WSA Andrzej Wieczorek, Protokolant Alicja Dobrenko, po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2004 r. sprawy ze skargi B. S. A. z/s we Francji na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] września 2002 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uznania w Polsce skutków rejestracji międzynarodowej znaku towarowego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Urzędu Patentowego z dnia [...] maja 2000r. 2. zasądza od Urzędu Patentowego RP na rzecz B. SA kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] września 2002r. utrzymał w mocy decyzję Urzędu z dnia [...] maja 2000r. o ostatecznej odmowie uznania w Polsce skutków rejestracji międzynarodowej nr [...] znaku towarowego graficznego z napisem PREMIUM VODKA.
W uzasadnieniu podano, że podstawą wydania decyzji o ostatecznej całkowitej odmowie uznania w Polsce skutków rejestracji międzynarodowej znaku graficznego z napisem PREMIUM VODKA, pod numer [...] zgłoszonego w trybie Porozumienia Madryckiego z pierwszeństwem od dnia 20 lutego 1995 roku przez firmę B. S. A. z Francji, przeznaczonego do oznaczania butelek, wódek i wyrobów alkoholowych było istnienie podobieństwa, o którym stanowi artykuł 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985r. Nr 5 poz. 17 z późn. zm.). Powodem odmowy było stwierdzone przez Urząd jego podobieństwo do zarejestrowanego pod numerem [...] z pierwszeństwem od dnia 25 stycznia 1991 roku znaku towarowego słownego PREMIUM, przeznaczonego do oznaczania napojów alkoholowych.
Znak zgłaszającego, podobnie jak znaki towarowe zarejestrowane, przeznaczony jest do nakładania na wyroby alkoholowe, zatem na towary dla których porównywane znaki należą do jednorodzajowych. Kwestia ta nie budzi żadnych wątpliwości.
Odnosząc się do formy przestrzennej oznaczenia należy stwierdzić, że forma ta jest wymuszona rodzajem towaru do oznaczania którego jest używana. Jedną z form opakowania płynów, zwłaszcza alkoholi jest właśnie butelka i aby mogła ona prawidłowo spełniać funkcję znaku towarowego powinna posiadać dostateczne znamiona odróżniające.
Podobieństwo omawianego znaku ze znakiem słownym PREMIUM zarejestrowanym (...) jest ewidentne, ponieważ warstwa słowna zawiera ten sam element.
Niedopuszczalność rejestracji znaku towarowego stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy o znakach towarowych wynika z niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd odbiorcy co do pochodzenia towarów, które jest rezultatem podobieństwa towarów i podobieństwa oznaczeń.
Zawarta przez zgłaszającego w notyfikacji dysklamacja elementu słownego, nie znajduje oparcia w przepisach prawnych i jako taka nie może być przyjęta.
W skardze od powyższej decyzji Spółka B. SA domagała się uchylenia powyższej decyzji zarzucając organowi naruszenie prawa materialnego art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. oraz przepisów prawa procesowego art. 77 §1 i 107 §3 k.p.a.
W uzasadnieniu podniesiono, że decyzją z dnia [...] września 2002 r. Urząd z jednej strony utrzymał zaskarżoną decyzję w całości i odmówił ochrony przedmiotowemu znakowi także w odniesieniu do towarów z klasy 21, a jednoczenie jako podstawę takiego rozstrzygnięcia wskazał jedynie przepis art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t.
W związku z tak niespójnym rozstrzygnięciem Urzędu wydaje się zasadne ustalenie, czy Urząd przychylił się do argumentów przedstawionych w odwołaniu z dnia 21 lipca 2000r., wskazujących, iż art. 7 pkt 2 u.z.t. nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania. W takiej jednak sytuacji, Urząd powinien konsekwentnie udzielić częściowej ochrony w zakresie towarów z klasy 21. W przeciwnym razie, zasadne wydawałoby się oparcie przez Urząd skarżonej decyzji także o wskazany przepis art. 7 pkt 2 u.z.t.