Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 2 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego /Dz.U. nr 106 poz. 677 ze zm./, licencję przewozową /koncesję/ cofa się, jeżeli jej posiadacz przestał spełniać warunki niezbędne do jej uzyskania.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Stefana M. na decyzję Ministra Infrastruktury (...) w przedmiocie koncesji na wykonywanie międzynarodowego transportu - oddala skargę.
Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, decyzją z dnia 21 czerwca 2000 r., przeniósł na Stefana M. uprawnienia wynikające z koncesji, nr blankietu T-313773, z zasięgiem na kraje Europy i Azji, obejmującej pojazd marki Renault o (...), którą wcześniej przyznano Romanowi P.
Strona starająca się o przeniesienie koncesji, do wniosku dołączyła zaświadczenie z CRS z dnia 19 kwietnia 2000 r., z którego wynika, iż nie był karany.
Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, w dniu 25 października 2000 r. zwrócił się do CRS o nadesłanie informacji co do karalności strony, a następnie w dniu 22 listopada 2000 r. zwrócił się do Sądu Rejonowego w Z. II Wydziału Karnego o nadesłanie odpisu wyroku w sprawie (...), w której zapadł wyrok skazujący przeciwko Stefanowi M.
Z nadesłanego odpisu wyroku wynika, iż przedmiotowym wyrokiem z dnia 25 października 1999 r. /wyrok uprawomocnił się z dniem 3 listopada 1999 r./, skarżący został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 270 par. 1 Kk, polegającego na tym, że przystępując do odprawy celnej w dniu 28 maja 1999 r. dokonał przebicia karty opłaty drogowej dobowej.
Organ koncesyjny, postanowieniem z dnia 8 marca 2001 r., wszczął z urzędu postępowanie wznowieniowe w sprawie przeniesienia uprawnień wynikających z licencji przewozowej na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego - zakończonej wydaniem decyzji z dnia 21 czerwca 2000 r.
W uzasadnieniu wskazano, iż zaistniały przesłanki z art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa Organ, decyzją z dnia 18 kwietnia 2001 r., wydaną na podstawie art. 151 par. 1 oraz art. 105 par. 1 Kpa, uchylił decyzję z dnia 21 czerwca 2000 r. i umorzył postępowanie w sprawie.
W uzasadnieniu wskazano m.in., iż skarżący nie spełnia wymogu niekaralności, a to skutkuje uchyleniem decyzji o przyznaniu uprawnień i umorzeniem postępowania w przedmiocie przeniesienia licencji.
Na skutek złożonego wniosku w trybie art. 127 par. 3 Kpa, Minister Transportu i Gospodarki Morskiej, decyzją z dnia 19 września 2001 r., uchylił swoją wcześniejszą decyzję z dnia 18 kwietnia 2001 r., utrzymał w mocy uchylenie decyzji z dnia 21 czerwca 2000 r. w zakresie dotyczącym umorzenia postępowania w sprawie i odmówił przeniesienia uprawnień wynikających z licencji przewozowej.
W uzasadnieniu wskazał między innymi, iż zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego, licencji przewozowej /koncesji/ udziela się przedsiębiorcy, jeżeli nie był karany za przestępstwa skarbowe przeciwko bezpieczeństwu w ruchu lądowym, mieniu lub dokumentom. Natomiast według art. 13 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy, licencję przewozową /koncesję/ cofa się, jeżeli jej posiadacz przestał spełniać warunki niezbędne do jej uzyskania.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy strona przyznała, iż istotnie została uznana winną popełnienia czynu z art. 270 par. 1 Kk, jednakże - jej zdaniem - był to znikomy stopień społecznego niebezpieczeństwa.
W niniejszej sprawie istotna jest sama okoliczność skazania prawomocnym wyrokiem osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Natomiast przestępstwo z art. 270 par. 1 Kk, popełnione w formie jaką opisano w uzasadnieniu wyroku, polegające na przerobieniu karty opłaty drogowej i przedłożeniu ww. dokumentu na przejściu granicznym w Ł.-P., należy uznać za przestępstwo przeciwko dokumentom w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 obowiązującej ustawy.