Kwestie związane ze zwolnieniem ze służby policjantów zostały uregulowane wyłącznie w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ i przepisy Kodeksu pracy nie mają nawet pomocniczego zastosowania.
Komendant Główny Policji decyzją z dnia 18 lipca 1997 r. wydaną na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ - utrzymał w mocy rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji, którym to rozkazem zwolniono Adama M. ze służby w Policji z dniem 30 czerwca 1997 r. z uwagi na ukaranie ostatecznym orzeczeniem Komendanta Wojewódzkiego Policji karą dyscyplinarną wydalenia ze służby.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Adam M. domagał się uchylenia powyższej decyzji zarzucając m.in., iż decyzja ta narusza art. 45 i art. 53 par. 1, art. 56 par. 1 i art. 60 Kp, gdyż zwolniono go ze służby w Policji w trakcie zwolnienia lekarskiego, a zdarzenie, które stanowiło podstawę ukarania nie miało bezpośredniego związku ze służbą.
Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie bądź oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ policjanta zwalnia się ze służby w przypadku wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby. Zwolnienie ze służby w tym trybie ma charakter obligatoryjny, gdyż ustawodawca użył w tym przepisie zwrotu "zwalnia się", a więc kwestia zwolnienia ze służby nie została pozostawiona swobodnemu uznaniu organu administracyjnego.
W sprawie zaś jest bezsporne, że skarżącemu orzeczeniem Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 10 marca 1997 r. została wymierzona kara dyscyplinarna wydalenia ze służby, a orzeczenie to zostało utrzymane w mocy orzeczeniem Komendanta Głównego Policji z dnia 30 kwietnia 1997 r.
Zarzuty skarżącego dotyczące zasadności wymierzenia tej kary nie mogą odnieść zamierzonego rezultatu, gdyż zgodnie z art. 19 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd nie jest właściwy w sprawach dyscyplinarnych.
W sprawie nie mają też zastosowania powołane przez skarżącego w skardze przepisy kodeksu pracy, gdyż kwestie związane ze zwolnieniem ze służby policjantów zostały uregulowane wyłącznie w powołanej na wstępie ustawie o Policji i przepisy Kodeksu pracy nie mają nawet pomocniczego zastosowania.
Wbrew zarzutom skarżącego zwolnienie ze służby nie nastąpiło też z naruszeniem przepisu ochronnego, a mianowicie art. 43 ust. 2 ustawy o Policji, skoro skarżący zaprzestał pełnienia służby z powodu choroby z dniem 26 marca 1997 r., a zwolnienie ze służby nastąpiło z dniem 30 czerwca 1997 r., tj. po upływie 3 miesięcy od dnia zaprzestania służby z powodu choroby.
Kierując się powyższymi względami Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa i dlatego orzekł jak w wyroku na mocy art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.