Sprawa ze skargi R. K. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe:
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (sprawozdawca) Sędzia SO (del.) Maria Matyja Asesor WSA Katarzyna Matczak Protokolant Grzegorz Klimek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2004 r., sprawy ze skargi R. K. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia "[...]" r. Nr "[...]" w przedmiocie wymierzenia kary dyscyplinarnej wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe: I. uchyla zaskarżone orzeczenie, II. stwierdza, że zaskarżone orzeczenie nie może być wykonane do chwili uprawomocnienia się wyroku.

Uzasadnienie strona 1/3

Postanowieniem Komendanta Wyższej Szkoły Policji w S. z dnia 28.06.2002 r. wszczęto przeciwko aspirantowi R. K. postępowanie dyscyplinarne za to, że:

Dnia 3 kwietnia 2002 r. ok. godz. 22.00 w S. na skrzyżowaniu ulic O. i W., kierując samochodem "[...]" nie zachowując należytej ostrożności spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że najechał na tył stojącego przed sygnalizacją świetlną samochodu m-ki "[...]" kierowanego przez Z. R.

W miejscu i czasie jak wyżej, wyjeżdżając w/w samochodem z parkingu na ulicę W. nie zastosował się do znaku drogowego "nakaz skrętu w prawo" i pojechał odcinkiem jezdni jednokierunkowej w kierunku odwrotnym do nakazanego znakiem, tj. o czyn z art. 132 ustawy o Policji w zw. z art. 86 § 1 i art. 92 § 1 kodeksu wykroczeń w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 1 prawo o ruchu drogowym.

Postanowieniem z dnia 19.07.2002 r. Komendant Wyższej Szkoły Policji zawiesił postępowanie dyscyplinarne z uwagi na długotrwałą przeszkodę uniemożliwiającą jego prowadzenie, a Rozkazem Nr "[...]" z dnia 19 sierpnia 2002 r. wydalił R. K. z Wyższej Szkoły Policji.

Zawieszone postępowanie zostało przesłane do jednostki macierzystej obwinionego, tj. do Komendy Powiatowej Policji w S. Komendant Powiatowy Policji w S. podjął w dniu 5.11.2002 r. zawieszone postępowanie dyscyplinarne i orzeczeniem z dnia 2 grudnia 2002 r. uznał R. K. winnym zarzucanych mu czynów i wymierzył karę dyscyplinarną wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe.

R. K. w odwołaniu od powyższego orzeczenia, wniósł o jego uchylenie, zarzucił że nie ustalono wszystkich okoliczności zdarzenia, jak i okoliczności mogących mieć wpływ na złagodzenie kary. Zarzucił też, że organ nie ustalił czy może on uczestniczyć w postępowaniu, wiedząc że leczy on się w poradni psychiatrycznej.

Komendant Wojewódzki Policji uznał, że zebrane dowody w pełni potwierdzają stawiane policjantowi zarzuty. Nie stwierdził również wad ani uchybień proceduralnych, które powodowałyby konieczność zmiany lub uchylenia wydanego orzeczenia dyscyplinarnego. W ocenie organu II instancji fakt popełnienia zarzucanych obwinionemu czynów nie budził wątpliwości, o czym świadczyły dowody w postaci zeznań świadków Z. R., E. R., M. G., A. A., policjantów przybyłych na miejsce zdarzenia P. M. i D. O., zgromadzonej dokumentacji służbowej, a także wyjaśnień obwinionego, który przyznał się do pierwszego zarzutu. Dalej Komendant Wojewódzki uznał, że ciężar i charakter zarzutów w sposób wystarczający uzasadniają rodzaj wymierzonej kary.

Organ odwoławczy uznał ponadto, że w toku prowadzonego postępowania dyscyplinarnego okoliczności popełnienia czynów przez obwinionego zostały wszechstronnie wyjaśnione. Przesłuchano wszystkich świadków zdarzenia, w tym także obwinionego. W odwołaniu obwiniony nie podał jakich okoliczności nie ustalono i jaki według niego był przebieg zdarzenia. Organ II instancji podkreślił, że podczas wymierzania kary wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe obwiniony był w trakcie odbywania dwóch kar dyscyplinarnych, tj. surowej nagany i nagany z ostrzeżeniem. Biorąc to pod uwagę, a także poważne skutki wynikłe z czynu obwinionego oraz jego zachowanie w stosunku do pokrzywdzonego nie licujące z godnością i honorem policjanta, a także podważające autorytet Policji, orzeczona kara dyscyplinarna w ocenie tegoż organu jest adekwatna do zarzucanych czynów.

Strona 1/3