1. Stosownie do art. 25 ust. 1 i art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o kolejach /Dz.U. 1989 nr 52 poz. 310/ wszelkie zadrzewienia /zakrzewienia/ powinny znajdować się w takiej odległości od linii kolejowych, aby nie zagrażały bezpieczeństwu ruchu kolejowego i drogowego, natomiast w razie istnienia takiego zagrożenia właściwy organ administracji państwowej na wniosek zarządu kolei zarządza usunięcie zadrzewienia za odszkodowaniem, które jednak nie przysługuje gdy zadrzewienie nastąpiło po wybudowaniu kolei. Ponadto w świetle par. 17 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 10 stycznia 1991 r. w sprawie skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi /Dz.U. nr 13 poz. 57/ nie wolno zadrzewiać obszarów w obrębie przejazdów i przejść użytku publicznego określonych w zał. Nr 1 ustalającego warunki widoczności przejazdów i przejść.
2. Obowiązek usunięcia zadrzewienia powodującego zagrożenie dla ruchu kolejowego i drogowego ciąży na właścicielu terenu, na którym jest ograniczony tzw. trójkąt widoczności wymagany dla uczestników ruchu drogowego.
oddala skargę w przedmiocie nakazania usunięcia zadrzewienia w odległości 35 m od toru kolejowego.
Decyzją z dnia 3 czerwca 1996 r. wydaną m.in. z powołaniem się na art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. o kolejach /Dz.U. 1989 nr 52 poz. 310/ i par. 17 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 10 stycznia 1991 r. w sprawie skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi /Dz.U. nr 13 poz. 57/ Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w D. z 29 marca 1996 r. nakazującą skarżącemu usunięcie na jego działce Nr 184 w miejscowości J. zadrzewienia z powierzchni ok. 165 m2 w wieku 10 lat rosnącego w odległości 35 m od toru kolejowego. W uzasadnieniu wojewoda podał, że decyzja organu I instancji została wydana na wniosek Sekcji Drogowej PKP w D. po przeprowadzaniu oględzin terenu i po rozprawie administracyjnej, w toku których potwierdzono istnienie zagrożenia bezpieczeństwa ruchu pojazdów drogowych i szynowych wskutek ograniczania widoczności na przejeździe kolejowym z powodu istniejącego zadrzewienia.
Postulowane przez skarżącego zainstalowanie sygnalizacji świetlnej na tym przejeździe nie zastąpi potrzeby zapewnienia widoczności wskutek wykonania obowiązku nałożonego wymienioną decyzją.
W skardze do sądu skarżący zakwestionował celowość usunięcia zadrzewienia w odległości 35 m od torów kolejowych i wyjaśnił, że dotychczas pracownicy PKP oczyszczali pas o szerokości 2 m, natomiast uzasadnianie konieczności poszerzenia pasa zwiększeniem szybkości pociągów jest mało wystarczające. Chodzi o możliwość gospodarczego wykorzystania drzew olszynowych na podmokłym terenie tej działki.
Przypominając stan faktyczny sprawy i motywy decyzji wojewoda wniósł o oddalenie skargi dodając, że właściciel sąsiedniej działki Nr 185 zawarł ugodę, w ramach której PKP zobowiązała się na swój koszt dokonać wycięcia drzew na udostępnionej przez właściciela części działki, natomiast skarżący z takiej możliwości nie skorzystał.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 26 ust. 1 i art. 28 ust. 1 wymienionej ustawy z dnia 2 grudnia 1960 r. wszelkie zadrzewienia /zakrzewienia/ powinny znajdować się w takiej odległości od linii kolejowych, aby nie zagrażały bezpieczeństwu ruchu kolejowego i drogowego, natomiast w razie istnienia takiego zagrożenia właściwy organ administracji państwowej na wniosek zarządu kolei zarządza usuniecie zadrzewienia za odszkodowaniem, które jednak nie przysługuje gdy zadrzewienie nastąpiło po wybudowaniu kolei. Ponadto w świetle par. 17 podanego rozporządzenia nie wolno zadrzewiać obszarów w obrębie przejazdów i przejść użytku publicznego określonych w zał. Nr 1 ustalającego warunki widoczności przejazdów i przejść.
W rozpoznawanej sprawie stwierdzono ograniczenie widoczności na przejeździe kolejowym na obszarze i w sposób opisany w załączonym do akt protokóle oględzin dokonanych 5 marca 1996 r. Według przytoczonej regulacji prawnej obowiązek usunięcia zadrzewienia powodującego zagrożenie dla ruchu kolejowego i drogowego ciąży na skarżącym jako właścicielu terenu na którym jest ograniczony tzw. trójkąt widoczności wymagany dla uczestników ruchu drogowego. Biorąc pod uwagę pojawienie się zadrzewienia po wybudowaniu tego odcinka kolei - co jest bezsporne - skarżącemu nie przysługuje odszkodowanie za wykonanie obowiązku nałożonego decyzjami organów obu instancji.
Z powyższych względów na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczono jak w sentencji.