Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Jan Bała Sędziowie NSA Małgorzata Borowiec (spraw.) Anna Robotowska Protokolant - Monika Staniszewska po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2001 r. sprawy ze skargi S. P. na decyzję Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia 5 stycznia 2000 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zaliczenia do wysługi lat okresu pracy w gospodarstwie rolnym oddala skargę.
Dowódca Wojsk Lądowych decyzją z dnia 5 stycznia 2000 r. utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wyższej Szkoły Oficerskiej [...] z dnia 21 października 1999 r., którą to decyzją - wydaną na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy (Dz. U. z 1992 r. nr 5, poz. 18 ze zm.), § 9 zarządzenia Ministra Obrony Narodowej Nr 1 O/MON z dnia 23 marca 1993 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o uposażeniu żołnierzy (Dz. Rozk. MON poz. 7), art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczaniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy (Dz.U. nr 54, poz. 310) nie zaliczono ppłk S. P. do wysługi lat, od której uzależniona jest wysokość uposażenia według stopnia wojskowego okresu pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym od października 1968 do 14 września 1971 r.
W uzasadnieniu decyzji podano m.in., iż wnioskodawca nie przedstawił dowodów na objęcie tego gospodarstwa ani też na rozpoczęcie jego prowadzenia osobiście lub ze współmałżonkami, a więc nie spełnił warunku koniecznego do wliczenia okresu pracy w gospodarstwie do stażu pracy.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi Pana S. P. do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił:
1) naruszenie norm prawa materialnego w szczególności art. 1 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 20 lipca 1990 r. o wliczeniu okresów pracy w indywidualnym gospodarstwie rolnym do pracowniczego stażu pracy przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie,
2) art. 7, 8, 9, 10, 12 w zw. z art. 35 § 1,2, 3 oraz 36 § 1 k.p.a.
3) art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a., art. 86 w zw. z art. 140 k.p.a.,
4) art. 138 § 2 k.p.a.
Wskazując na powyższe podstawy wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł m.in., iż udowodnił fakt wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym rodziców. Wyjaśnił, iż w doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że można objąć i prowadzić gospodarstwo będąc jego właścicielem, posiadaczem samoistnym lub zależnym. Przez prowadzenie gospodarstwa rolnego (art. 1 cyt. ustawy z 1990 r.) należy rozumieć samodzielną lub przy pomocy innych ludzi (osób bliskich, pracowników najemnych) faktyczną pracę w gospodarstwie rolnym wykonywaną na własny rachunek w charakterze właściciela bądź posiadacza w rozumieniu art. 336 k.c.
Zdaniem skarżącego organy obu instancji wskazały na fakt braku dowodu na okoliczność prowadzenia przez niego gospodarstwa rolnego nie precyzując, jak powinien tego dokonać i nie wzywając go do tego.
W uzasadnieniu obszernej skargi skarżący omówił poszczególne zarzuty dotyczące naruszenia procedury administracyjnej. Skarżący podniósł, iż złożył wymagane prawem dokumenty potwierdzające fakt jego pracy w gospodarstwie rodziców w określonym czasie. Jeżeli organy obu instancji uważały, że dowód ten jest niewystarczający, powinny wezwać go do jego uzupełnienia, a tego nie uczyniły.
Dowódca Wojsk Lądowych w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i powtórzył argumenty wskazane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że skarżący nie udowodnił, iż objął i prowadził gospodarstwo rolne rodziców.