Stosownie do art. 124 par. 2 Kpa postanowienie, na które służy zażalenie lub skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego, oraz które zostało wydane na skutek zażalenia na postanowienie, powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne.
Z unormowania tego wynika, że organ wydający postanowienie w opisanych warunkach ma obowiązek przedstawienia argumentów i ocen, którymi kierował się zajmując określone stanowisko w sprawie. Uzasadnienie postanowienia musi zatem być spójne z treścią rozstrzygnięcia danej kwestii procesowej zawartego w sentencji tego postanowienia.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Małgorzaty K. Na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych (...) w przedmiocie zgody na lokalizację obiektu - uchyla zaskarżoną decyzję.
Wojewoda S. zwrócił się do Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w W. pismem z dnia 14 stycznia 1998 r. o rozważenie możliwości zaakceptowania lokalizacji budynku wybudowanego sprzecznie z decyzją Burmistrza Miasta R. z dnia 7.12.1995 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz sprzecznie z warunkami zawartymi w piśmie Zarządu Dróg w R. z dnia 20.01.1996 r. W piśmie Wojewody podniesiono, iż wskazany budynek mieszkalno-usługowy został wybudowany /w stanie surowym/ w odległości 3,60 m /jeden narożnik/ i 4,10 m /drugi narożnik/ od krawędzi drogi, podczas gdy ze wspomnianego pisma Zarządu Dróg w R. wynikało, że budynek powinien być zlokalizowany w odległości 8 m od krawędzi drogi.
W dniu 29 stycznia 1998 r. Naczelny Dyrektor Okręgu Dróg Publicznych w W. wydał postanowienie, którym wyraził zgodę na usytuowanie spornego budynku mieszkalnego /realizowanego na działkach nr 291/3, 311, 312/1 w R./ w odległości 3,60-4,10 m od krawędzi drogi krajowej nr 707.
Na postanowienie to wnieśli zażalenie: Elżbieta i Grzegorz R., Ewa i Marek W. oraz Zofia i Józef W., w zażaleniu podnieśli przede wszystkim, że odległość spornego budynku 3,6 i 4,1 m od krawędzi drogi nie zapewnia im dostatecznej widoczności podczas włączania się do ruchu co ma oczywisty negatywny wpływ na bezpieczeństwo zainteresowanych. Tak więc, w ocenie wnoszących zażalenie, kwestionowane postanowienie Naczelnego Dyrektora Dróg Publicznych w wydane zostało z rażącym naruszeniem warunków określonych w opinii Zarządu Dróg w R. /powoływane pismo z dnia 2.01.1996 r./.
Generalny Dyrektor Dróg Publicznych, postanowieniem z dnia 14 kwietnia 1998 r., uchylił zaskarżone postanowienie w całości stwierdzając w sentencji, iż dotyczy ono sprawy już poprzednio rozstrzygniętej innym postanowieniem ostatecznym.
Z uzasadnienia postanowienia Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych wynika, po pierwsze, że organ ten uznał, iż powoływane pismo Zarządu Dróg w z dnia 2.01.1996 r. było postanowieniem rozstrzygającym w trybie art. 106 par. 1 Kpa o odstępstwie od ustawą określonych warunków lokalizacji obiektów budowlanych przy drodze oraz po drugie, że orzekanie w trybie art. 106 w związku z art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./ w sytuacji gdy dany obiekt budowlany został już wybudowany jest niedopuszczalne. Wspomniany bowiem art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych dotyczy jedynie nowo budowanych obiektów budowlanych w odległości mniejszej od krawędzi jezdni, niż przewiduje to art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.
Powołane postanowienie Generalnego Dyrektora Dróg Publicznych /z dnia 14.04.1998 r./ zostało zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez Małgorzatę i Stanisława K. z wnioskiem o uchylenie.
W odpowiedzi na skargę Generalny Dyrektor Dróg Publicznych wnosił o oddalenie skargi Małgorzaty i Stanisława K.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 124 par. 2 Kpa postanowienie, na które służy zażalenie lub skarga do NSA, oraz które zostało wydane na skutek zażalenia na postanowienie powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne.