Skarga Elżbiety P. na decyzję Ministra - Szefa Urzędu Rady Ministrów w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody T
Tezy

Artykuł 57 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123/ nie może być wykorzystywany jako podstawa do przeprowadzenia generalnej weryfikacji wszystkich pracowników urzędu wojewódzkiego w drodze rozwiązania z nimi stosunku pracy i następnie mianowania na nowo niektórych z nich na określone stanowiska.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Elżbiety P. na decyzję Ministra - Szefa Urzędu Rady Ministrów z dnia 19 września 1990 r. w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wojewody T-kiego.

Uzasadnienie strona 1/2

Elżbieta P. ma wykształcenie średnie ekonomiczne, od 1979 r. pracowała w Urzędzie Miasta i gminy w S., a następnie - po mianowaniu z dniem 1 kwietnia 1990 r. na stanowisko inspektora rejonowego w Urzędzie Wojewódzkim w T. - została przeniesiona do Rejonowego Biura Pracy w S.

Decyzją Wojewody T-kiego z dnia 18 czerwca 1990 r., wydaną na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, w związku z art. 57 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o terenowych organach rządowej administracji ogólnej /Dz.U. nr 21 poz. 123/, rozwiązano z nią stosunek pracy z dniem 30 września 1990 r. za trzymiesięcznym wypowiedzeniem.

W postępowaniu odwoławczym Minister - Szef Urzędu Rady Ministrów utrzymał w mocy decyzję Wojewody decyzją ostateczną z dniem 19 września 1990 r. Nr Ad.P.III.7-151/90/TG, podkreślając, że oba wymienione w niej przepisy mają w tej sprawie zastosowanie: reorganizacja Urzędu Wojewódzkiego w T. była połączona ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia i nastąpiła na zasadach dotyczących likwidacji urzędu, w tym również z przewidzianym w art. 411 kodeksu pracy wyłączeniem szczególnej ochrony stosunku pracy. W tej sytuacji Wojewoda, po zasięgnięciu opinii miejscowej rady pracowniczej, mógł rozwiązać z Elżbietą P. stosunek pracy, mimo że korzystała ona ze zwolnienia lekarskiego i była w ciąży. W uzasadnieniu decyzji znalazło się też stwierdzenie o braku możliwości przeniesienia Elżbiety P. do innego urzędu ze względu na przeprowadzaną reorganizację urzędów administracji rządowej i samorządowej.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Elżbieta P. wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji i jako niesłusznych rozstrzygnięć wydanych w czasie, gdy korzystała ze zwolnienia lekarskiego z powodu choroby i była w zaawansowanej ciąży. Wyraziła pogląd, że rozwiązano z nią stosunek pracy tylko z powodu niezależnych od niej przeszkód w wykonywaniu obowiązków służbowych.

W odpowiedzi na skargę Minister - Szef Urzędu Rady Ministrów posłużył się argumentacją prezentowaną w swojej decyzji i nawiązał dodatkowo do art. 177 par. 4 Kp, dopuszczającego możliwość rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego w razie likwidacji zakładu pracy.

W dniu 11 grudnia 1990 r. Naczelny Sąd Administracyjny odroczył rozprawę w celu wyjaśnienia, czy skarżąca była pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego w T., czy też pracownikiem Rejonowego Biura Pracy w S. jako organu zatrudnienia stopnia podstawowego w rozumieniu między innymi art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./. W piśmie procesowym z dnia 3 stycznia 1991 r. Minister wyjaśnił, że w świetle par. 1 zarządzenia nr 9 Wojewody T-kiego z dnia 12 marca 1990 r. rejonowe biura pracy były agendami Wojewódzkiego Biura Pracy w T., a pracownicy tych biur byli pracownikami Urzędu Wojewódzkiego. Taki układ organizacyjny obowiązywał w okresie przejściowym, to jest do czasu przeprowadzenia reformy terenowych organów rządowej administracji ogólnej, w tym - powołania urzędów rejonowych, do których włączono rejonowe biura pracy. Minister stwierdził, że w świetle powyższego skarżąca, pracując w Rejonowym Biurze Pracy w S., była pracownikiem Urzędu Wojewódzkiego.

Strona 1/2