Z przepisu art. 59 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych /Dz.U. 1990 nr 23 poz. 138 ze zm./ oraz przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./ nie wynika, że tylko wyjątkowo Rada może wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego po przekroczeniu wieku emerytalnego.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Tadeusza U. na uchwałę Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 18 stycznia 1995 r. w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego.
W dniu 3 października 1994 r. Tadeusz U. złożył wniosek o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego Sądu Wojewódzkiego w (...) do dnia 3 lutego 1998 r. W uzasadnieniu wniosku podkreślił, że mimo ukończenia w dniu 3 lutego 1995 r. 65 lat życia może nadal zajmować to stanowisko, wykorzystując doświadczenia nabyte w ponad 40-letniej pracy w wymiarze sprawiedliwości.
Kolegium Sądu Wojewódzkiego w (...) na posiedzeniu w dniu 24 października 1994 r. podjęło uchwałę o "przedstawieniu podania sędziego Tadeusza U. Krajowej Radzie Sądownictwa". Na obecnych 9 członków Kolegium 4 głosowało za podjęciem uchwały, 1 przeciw, a 4 wstrzymało się od głosu.
Przychylając się do powyższej uchwały, prezes Sądu Wojewódzkiego w (...) przekazał sprawę do rozpatrzenia Krajowej Radzie Sądownictwa.
Uchwałą nr (...) z dnia 18 stycznia 1995 r. Krajowa Rada Sądownictwa, powołując się na art. 2 pkt 4 i art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1989 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa /Dz.U. nr 73 poz. 435 ze zm./, nie wyraziła zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego przez Tadeusza U. W uzasadnieniu uchwały stwierdzono, że w dniu 19 września 1952 r. Tadeusz U. uczestniczył w wydaniu wyroku śmierci na Mariana M. za przestępstwo o charakterze politycznym (...). Podkreślono, że Tadeusz U. brał także udział w wydaniu negatywnej opinii w sprawie ułaskawienia skazanego. Okoliczności te dały podstawy do jednogłośnego podjęcia przez Kolegium Sądu Wojewódzkiego w (...) w dniu 8 października 1991 r. uchwały, że wydanie wyroku skazującego człowieka na karę śmierci za czyn polegający na prowadzeniu działalności politycznej na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego jest hańbiące i nie da się pogodzić z elementarnymi zasadami etyki i godności sędziego. Treść powyższej uchwały przekazano do wiadomości Zgromadzeniu Ogólnemu Sędziów w dniu 8 listopada 1991 r. Akceptując treść powyższej uchwały, Krajowa Rada Sądownictwa nie uwzględniła wniosku Tadeusza U.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Tadeusz U. zarzucił, że ustalenia dokonane w 1991 r. przez Kolegium Sądu Wojewódzkiego w (...) i Krajową Radę Sądownictwa są dowolne. Na powyższe okoliczności bowiem nie przeprowadzono żadnego postępowania wyjaśniającego. Skarżący stwierdził, że w 1951 r. ukończył Oficerską Szkołę Prawniczą i bezpośrednio po jej zakończeniu został skierowany do Wojskowego Sądu Rejonowego w (...). W rozpoznawaniu wymienionej wyżej sprawy uczestniczył jako aplikant, mając 22 lata. Rozprawie przewodniczył ówczesny jego patron, przedwojenny sędzia. Pod jego dyktando sporządził negatywną opinię o ułaskawieniu. W czynnościach sądowych uczestniczył w ramach obowiązujących wówczas przepisów prawa. Przez ponad 40 lat pracował w sądownictwie w sposób nienaganny, nie wszczynano przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego, natomiast "ukarano" go w kategoriach norm moralnych, bez wysłuchania wyjaśnień przed podjęciem dnia 8 października 1991 r. uchwały przez Kolegium Sądu Wojewódzkiego w (...). Zdaniem skarżącego, uchwała Krajowej Rady Sądownictwa narusza art. 6, 7, 77, 80, 81 i 107 par. 3 Kpa, albowiem ogranicza się do akceptacji powyższej uchwały.