Skarga Heleny W. na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie wygaśnięcia stosunku pracy i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
Tezy

1. Pismo stwierdzające wygaśnięcie stosunku pracy mianowanego urzędnika państwowego nie stanowi decyzji w rozumieniu art. 104 Kpa.

2. Stosownie do art. 39 w związku z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ spory o roszczenia urzędników państwowych na tle wygaśnięcia stosunku pracy rozpatrywane są w trybie określonym w kodeksie pracy, nie zaś w drodze odwołania do kierownika organu nadrzędnego nad zakładem pracy, w którym urzędnik był zatrudniony.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Heleny W. na decyzję Ministra Finansów z dnia 20 listopada 1992 r. w przedmiocie wygaśnięcia stosunku pracy i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie strona 1/2

Dyrektor Izby Skarbowej w (...) decyzją z dnia 24 lutego 1992 r. wypowiedział stosunek pracy mianowanemu komisarzowi skarbowemu Helenie W., rozwiązując z nią stosunek pracy z dniem 31 maja 1992 r., a Minister Finansów decyzją z dnia 7 kwietnia 1992 r. zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

Wskutek skargi złożonej przez Helenę W. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 24 września 1992 r. uchylił decyzje organów obu instancji.

Helena W. zgłosiła się do pracy w dniu 8 października 1992 r., jednakże w dniu 7 października 1992 r. dyrektor Izby Skarbowej podpisał pismo, w którym - powołując się na art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ w związku z art. 65 par. 1 i 2 kodeksu pracy - stwierdzono wygaśnięcie stosunku pracy z dniem 25 września 1992 r. W piśmie tym pouczono Helenę W. o możliwości odwołania się do Ministra Finansów, z czego ona skorzystała, wnosząc o przywrócenie do pracy.

Minister Finansów decyzją z dnia 20 listopada 1992 r. nr ON 3-0350-22/92 zaskarżoną "decyzję" utrzymał w mocy, podzielając argumentację zawartą w jej uzasadnieniu, dotyczącą głównie skutków nieprzystąpienia Heleny W. do pracy w dniu 25 września 1992 r. i uczynienia tego dopiero w dniu 8 października 1992 r. Pouczono też odwołującą się o możliwości wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, co też uczyniła. W skardze zarzuciła rażące naruszenie prawa przez wykorzystanie jej nieświadomości co do treści i skutków wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego i wniosła o uchylenie zaskarżonych decyzji.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Ustawa z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ reguluje odmiennie od zasad określonych w kodeksie pracy sprawy nawiązania, zmiany i rozwiązania stosunku pracy urzędników państwowych. Ustawa ta unormowała odmiennie także tryb dochodzenia roszczeń w tych sprawach, stanowiąc w art. 38 ust. 1, że od decyzji kierownika urzędu, dotyczącej wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym, przeniesienia albo zlecenia mu wykonywania innej pracy, przeniesienia na niższe stanowisko bądź zawieszenia w pełnieniu obowiązków, urzędnik taki może wnieść odwołanie do kierownika organu nadrzędnego. Z brzmienia art. 38 ust. 2 tej ustawy wynika, że po wyczerpaniu toku instancji w postępowaniu administracyjnym urzędnik może zaskarżyć decyzję Naczelnego Sądu Administracyjnego. W innych sprawach do roszczeń urzędników państwowych ze stosunku pracy ma zastosowanie tryb określony w kodeksie pracy stosownie do art. 39 powyższej ustawy.

Spór w niniejszej sprawie powstał na tle pisma Dyrektora Izby Skarbowej w (...) z dnia 7 października, w którym stwierdzono wygaśnięcie stosunku pracy z Heleną W. wskutek niestawienia się jej do pracy bezpośrednio po wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Postępowanie skarżącej uznano za porzucenie pracy, co zgodnie z art. 64 par. 1 kodeksu pracy powoduje wygaśnięcie stosunku pracy. Natomiast za porzucenie pracy w myśl art. 65 par. 1 Kp uważa się samowolne uchylenie się od pracy bez zawiadomienia zakładu pracy we właściwym terminie o przyczynie nieobecności. Do kodeksu pracy odsyła zresztą przepis art. 14 ust. 4 cytowanej ustawy o pracownikach urzędów państwowych, powołany w piśmie z dnia 7 października 1992 r.

Strona 1/2