Prawa strony w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym ma organizacja społeczna wpisana do odpowiedniego rejestru urzędowego.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Społecznego Komitetu Obrony G. na decyzję Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa (...) w przedmiocie rekultywacji i zagospodarowania gruntów - oddala skargę.
Wojewoda G. przy piśmie z dnia 25 lipca 1995 r. przekazał Ministrowi Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa wniosek Zarządu Miasta G. z dnia 29 czerwca 1995 r. o wyrażenie zgody na zmianę przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gruntów leśnych Skarbu Państwa pozostających w zarządzie Lasów Państwowych na ich nieleśny charakter, czyli pod budowę III etapu Trasy K. w G. Wojewoda G. dołączył do wniosku swoją pozytywną opinię /por. art. 7 ust. 4 w związku z art. 7 ust. 2 pkt 2 i ust. 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych/.
Sprawa zmiany przeznaczenia wskazanych gruntów leśnych /należących do Parku Krajobrazowego/ została negatywnie zaopiniowana przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w G. Walory przyrodnicze planowanych do wycięcia terenów leśnych wywołały też liczne protesty społeczne, a zwłaszcza organizacji ekologicznych.
Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa orzeczeniem z dnia 31 października 1995 r. nie wyraził zgody na zmianę przeznaczenia wskazanych wyżej gruntów, wskazując na możliwość realizacji inwestycji z ominięciem Parku.
Władze miasta G. ponawiały swoje wystąpienia, stąd minister postanowił raz jeszcze rozpatrzyć sprawę.
Opracowano nowe opinie i nowe oceny oraz zbadano wnioski z przeprowadzonych dyskusji na temat możliwego oddziaływania na środowisko planowanej inwestycji. Stało się to podstawą, stanowiska z dnia 16 grudnia 1996 r. Komisji do Spraw Ocen Oddziaływania na Środowisko - organu doradczego Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Wskazana Komisja uznała, że jest zasadna realizacja Trasy K. przez teren Parku Krajobrazowego. Porównano wszystkie możliwe warianty przebiegu trasy i dokonany wynik uzasadniono koniecznością ochrony warunków życia i zdrowia ludzi mieszkających w rozwijającej się aglomeracji Miasta G. Poprowadzenie Trasy K. nie przez Park Krajobrazowy, a przez obszar zwartej zabudowy w centrum G. pogorszyłoby zdrowie i warunki życia wielotysięcznej zbiorowości.
Po ponownym rozpatrzeniu wniosku Zarządu Miasta G. z dnia 29 czerwca 1995 r. negatywnie zaopiniowanego przez Dyrektora Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w G. pismem z dnia 8 września 1995 r. oraz pozytywnie zaopiniowanego przez Wojewodę G. pismem z dnia 25 lipca 1995 r., bez ustosunkowania się /w trybie art. 154 lub 155 Kpa/ do orzeczenia MOSZNiL z 31 października 1995 r., Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa orzeczeniem z dnia 30 czerwca 1997 r. wyraził zgodę na przeznaczenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta G. na cele nieleśne gruntów - lasów ochronnych o powierzchni 10,25 ha stanowiących własność Skarbu Państwa /w zarządzie Lasów Państwowych/ położonych na terenie Parku Krajobrazowego, projektowanych pod budowę III etapu Trasy K. w G.
Społeczny Komitet Obrony Lasu w 1997 r. zwrócił się do ministra o ponowne rozpatrzenie sprawy przebiegu III etapu budowy tej Trasy K. i uchylenie orzeczenia ministra z 30 czerwca 1997 r, które zresztą nie zawierało pouczenia dla strony o możliwości skorzystania z trybu określonego w art. 127 par. 3 Kpa.