Organ I instancji podniósł również, że pojęcie stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej nie jest tożsame z pojęciem prawa do uposażenia, bowiem powyższy stosunek powstaje w drodze powołania do pełnienia służby, zaś istotą prawa do uposażenia jest wykonywanie przez żołnierza zadań służbowych, przy czym zgodnie z art. 76 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750 ze zm.) prawo do uposażenia powstaje z dniem rozpoczęcia pełnienia zawodowej służby wojskowej. Według organu gdyby nawet przyjąć, że w okresie od 1 sierpnia 2005 r. do 9 listopada 2007 r. M. Dz. pozostawał w stosunku służbowym zawodowej służby wojskowej, to nie wykonywał w tym czasie zadań służbowych dających podstawę do wypłacenia mu wnioskowanych należności.
Odwołując się do powyższej decyzji M. Dz. zakwestionował zawarte w jej uzasadnieniu stanowisko, że warunkiem wypłaty należności pieniężnych jest wykonywanie zadań służbowych, bowiem zgodnie z ustawą pragmatyczną pozostając w rezerwie kadrowej żołnierz może lecz nie musi wykonywać żadnych zadań służbowych a także otrzymuje uposażenie i inne należności, podobnie jak w przypadku pozostawania w dyspozycji, kiedy zachowuje prawo do świadczeń pieniężnych nie musząc wykonywać obowiązków. Jak podniósł odwołujący się, prawo do uposażenia wiąże się z pozostawaniem w stosunku służbowym zawodowej służby wojskowej, na co wskazuje treść art. 76 ust. 1 ustawy pragmatycznej, a wykonywanie przez żołnierza zadań służbowych jest tylko najczęstszym przypadkiem prawa do uposażenia. Poza takimi sytuacjami jak rezerwa kadrowa i dyspozycja, także uchylenie wadliwej decyzji wypowiadającej stosunek zawodowej służby wojskowej łączy się, według niego, z zachowaniem prawa do uposażenia. Argumentacja organu I instancji uzasadniona byłaby tylko wówczas, gdyby zwolnienie z zawodowej służby wojskowej było prawidłowe, a następnie, ze względu na potrzeby sił zbrojnych miało miejsce ponowne powołanie żołnierza do wymienionej służby.
W piśmie z dnia [...] r. uzupełniającym odwołanie M. Dz. zarzucił, że wskazując na art. 76 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych organ I instancji w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nie podał daty powołania go do zawodowej służby wojskowej, a nadto, iż wymieniony przepis nie dotyczy pozostałych przysługujących mu należności, to jest dodatków o charakterze stałym i innych należności.
Utrzymując wymienioną na wstępie decyzją nr [...] w mocy decyzję Szefa [...] Sztabu Wojskowego [...] Dowódca [...] Okręgu Wojskowego stwierdził, że ustalenia organu I instancji oraz dokonana przezeń ocena prawna są prawidłowe. Powtarzając zawartą w decyzji organu I instancji argumentację organ odwoławczy w szczególności wskazał, że pojęcie stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej nie jest tożsame z pojęciem prawa do uposażenia oraz, że w okresie między 1 sierpnia 2005 r. a 9 listopada 2007 r. nie istniał żaden element stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej M. Dz., a zatem nie można uznać, że pełnił on nieprzerwanie zawodową służbę wojskową. W uzasadnieniu decyzji powołano się na orzecznictwo sądowe wiążące prawo do uposażenia z faktycznym pełnieniem służby. Wskazano także na fakt otrzymania przez M. Dz. należności pieniężnych związanych ze zwolnieniem go z zawodowej służby wojskowej oraz oddalenia przez Sąd w Białymstoku powództwa Dyrektora Wojskowego [...] o zwrot przez wyżej wymienionego jako nienależnego 12-miesięcznego uposażenia.