Organy obydwu instancji dopuściły się także naruszenia art. 10 § 1 kpa nie zawiadamiając skarżącego o zakończeniu postępowania z jednoczesnym wyznaczeniem terminu do zapoznania się z aktami sprawy i wypowiedzenia się co do zebranych materiałów i dowodów. Lecz i w tym przypadku, zdaniem Sądu, nie miało to wpływu na treść wydanych przez nie rozstrzygnięć zważywszy na treść podniesionych w odwołaniu i skardze zarzutów oraz okoliczność, iż materiał dowodowy stanowiły znane skarżącemu dokumenty zawarte w aktach personalnych oraz doręczone mu decyzje wydane po złożeniu przez niego w dniu [...] r., wniosku o wypłacenie zaległych należności.
Stwierdzić nadto należy, że zamieszczony w skardze zarzut naruszenia przez organ odwoławczy art. 138 § 1 pkt 1 kpa umotywowany został w istocie nieprzestrzeganiem zasad wynikających z art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 kpa, do czego wyżej się już ustosunkowano.
Sąd przychyla się natomiast do uwagi skarżącego, że przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie było posiadanie przez skarżącego tytułu prawnego do określonych świadczeń pieniężnych, a w konsekwencji do ich wypłaty, zaś w sentencjach wydanych decyzji zastosowano wadliwie praktykowany często skrót myślowy rozstrzygając w przedmiocie odmowy wypłaty (co stanowiło powtórzenie sformułowania użytego we wniosku skarżącego).
Przedstawione wyżej uchybienia popełnione przez organy I i II instancji nie mogą jednak skutkować uwzględnieniem skargi, bowiem zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) podstawę uchylenia decyzji mogą stanowić wyłącznie uchybienia przepisom prawa materialnego lub administracyjnej procedury mające co najmniej wpływ na wynik sprawy, a takowych rozpoznając niniejszą sprawę Sąd, jak wyżej wskazano się nie dopatrzył.
Z powyższych względów na podstawie art. 151 cyt. ustawy orzeczono, jak w sentencji.