W przedmiotowej sprawie wnioskodawca, zaliczający się do pierwszej ze wskazanych grup odbiorców tej formy pomocy, wystąpił do organ o jej udzielenie, wskazując na swoją trudną sytuację życiową związaną z niepełnosprawnością, brakiem godnych warunków mieszkaniowych oraz niemożliwości z uwagi na stan dochodów wynajęcia mieszkania. Z akt sprawy wynika, iż skarżący legitymuje się orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Inowrocławiu z dnia [....], stwierdzającym znaczny stopień niepełnosprawności strony do dnia [..], oraz wskazującym zarówno potrzebę korzystania przez nią z sytemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki, jak i konieczności stałej i długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności - k. 96 akt organu I instancji). Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika również, że skarżący ostatnio zamieszkiwał (przynajmniej do dnia [...]) w lokalu mieszkaniu wynajmowanym przez W. R., w stosunku do którego orzeczony został wyrok eksmisyjny z uwagi na nie płacenie opłat czynszowych za lokal. Mieszkanie to, jak wynika z wywiadu środowiskowego, jest bardzo zaniedbane i brudne, wymaga kapitalnego remontu, nie ma w nim ciepłej wody, a piec węglowy jest nieczynny (kwestionariusz rodzinnego wywiadu środowiskowego - k. 97-104 akt organu I instancji). Z wywiadu środowiskowego wynika również, że dochód skarżącego stanowi zasiłek stały w wysokości 324 zł i zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł, z którego to dochodu skarżący opłaca koszy energii elektrycznej oraz ponosi koszty zakupu leków. Pomimo wskazanych okoliczności faktycznych orzekające organy odmówiły skarżącemu przyznania przedmiotowego świadczenia. Organ I instancji, uzasadniając odmowę, wskazał m.in. na możliwość samodzielnego funkcjonowania skarżącego, przy uwzględnieniu pomocy matki strony i W. R., a ponadto na okoliczność odmowy przyjęcia przez niego pomocy usługowej w miejscu zamieszkania oraz na fakt, ujęcie go przez Urząd Miasta I. w 2009 r. na liście osób zakwalifikowanych do zawarcia umowy najmu. Powodem zaś nie uwzględnienie wniosku strony przez organ II instancji, było nie wyrażenie przez skarżącego zgody na zaangażowanie pomocy usługowej w miejscu zamieszkania. W odpowiedzi na skargę organ II instancji wskazał ponadto, że skarżący ma dostać mieszkanie mieszkalne do końca listopada 2011 r.
W ocenie Sądu argumentacja przytoczona przez organy obu instancji na poparcie stanowiska o zasadności odmowy przyznania stronie wnioskowanego świadczenia jest w świetle przytoczonych powyżej okoliczności faktycznych oraz określonych w art. 53 ustawy o pomocy społecznej przesłanek warunkujących możliwość udzielenia tej formy pomocy społecznej, niewystarczająca do podjęcia decyzji odmownej. W tym miejscu należy wskazać, że obowiązkiem organu administracyjnego, wynikającym z zawartej w art. 7 kpa zasady prawdy obiektywnej, jest dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. Obowiązek ten jest realizowany dzięki, wynikającemu z art. 7 w zw. z art. 77 § 1 kpa, nakazowi zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia przez organ administracji całego materiału dowodowego. Jako dowolne należy traktować więc ustalenia faktyczne oparte na niekompletnym i nie w pełni rozpatrzonym materiale dowodowym. Zarzut dowolności wykluczają dopiero ustalenia dokonane w całokształcie materiału dowodowego (art. 80 kpa), zgromadzonego i zbadanego w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 kpa), a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego jako warunku niezbędnego wydania decyzji o przekonującej treści (art. 7 kpa). W przedmiotowej sprawie natomiast orzekające organy, powołując się na okoliczność odmowy przyjęcia przez skarżącego pomocy usługowej w miejscu zamieszkania, nie wyjaśniły na czym ta pomoc miałaby polegać i dlaczego skarżący jej odmówił. Nie zbadały także czy warunki, w których mieszkał skarżący, przy uwzględnieniu jego stanu zdrowia, nadawały się w ogóle do możliwości udzielenia oferowanej pomocy w miejscu zamieszkania strony. Nie przesłuchały również, pomimo zachodzących wątpliwości, matki skarżącego oraz W. R., u którego skarżący zamieszkiwał, celem zbadania czy osoby te rzeczywiście udzielają pomocy skarżącemu w codziennym funkcjonowaniu. Także przywołany w wywiadzie środowiskowym oraz wskazywany przez organy argument o zasadności odmowy udzielenia stronie pomocy z uwagi na oczekiwanie przez nią na lokal socjalny, nie mógł zdaniem Sądu stanowić podstawy wydania decyzji odmownej, albowiem oczekiwanie to nie jest jednoznaczne z uzyskaniem prawa do lokalu socjalnego i de facto nie zmienia ono w żaden sposób trudnej sytuacji życiowej skarżącego, związanej z brakiem godnych warunków mieszkaniowych i niepełnosprawnością strony. W tym stanie rzeczy więc, wobec nie zbadania i nie wyjaśnienia w sposób wyczerpujący całokształtu sytuacji życiowej skarżącego, nie można było w ocenie Sądu przesądzić o braku potrzeby wsparcia skarżącego w funkcjonowania w codziennym życiu i w konsekwencji o zasadności odmowy udzielenia mu wnioskowanej pomocy.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż orzekające w sprawie organy, nie ustalając w sposób prawidłowy stanu faktycznego sprawy i nie wyjaśniając wszystkich okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia, naruszyły przepisy postępowania zawarte w art. 7, art. 77 § 1 w zw. z art. 107 § 3 kpa i w konsekwencji przepis prawa materialnego zawarty w art. 53 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego nie mogło bowiem doprowadzić do prawidłowej subsumcji dokonanych ustaleń pod określone normy prawa materialnego. Brak jednoznacznego i pewnego ustalenia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy dotyczących sytuacji życiowej skarżącego, uprawnia do wniosku, że organy nie zbadały wystarczająco, czy w świetle art. 53 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej zaszły przesłanki do odmowy przyznania stronie wnioskowanego świadczenia niepieniężnego w formie mieszkania chronionego. Z uwagi więc na powyższe należało skargę strony uwzględnić i uchylić zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję organu I instancji.
Tym samym więc Sąd, na postawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c), art. 135 i art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.