Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski (spr.) Sędzia WSA Renata Owczarzak Protokolant starszy sekretarz sądowy Krystyna Witt po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 14 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi T. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej oddala skargę.
II SA/Bd 1339/13
Uzasadnienie
Starosta T. na podstawie art. 4 pkt 6 i 11, art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 121, poz. 1266 z zm.) i art. 104 Kpa, po rozpatrzeniu wniosku T.T. o wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej pod budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr [...] w K. gmina O., decyzją z [...] lipca 2013 r. ([...]) odmówił zezwolenia na wyłączenie gruntów, wskazując, że dołączona do wniosku decyzja Wójta Gminy O. z dnia [...] maja 2013 r. ([...]) nie została uzgodniona ze Starostą T. na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 6 w zw. z art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co uniemożliwia organowi rozpatrzenie wniosku strony o wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej (brak zgód na przeznaczenie gruntów rolnych klasy III na inne cele).
W odwołaniu T. T. domagał się uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, podnosząc, że niedopuszczalnym jest kwestionowanie przez Starostę wiążącej go ostatecznej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Stwierdził, że w chwili złożenia wniosku nie istniał wymóg uzyskania zgody na przeznaczenie gruntów rolnych klasy III na inne cele i ponadto wskazał na sprzeczność w rozumowaniu organu I instancji, który stwierdza, że nie ma możliwości rozpatrzenia wniosku o wyłączenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej, a jednocześnie orzeka o braku zezwolenia na wyłącznie tych gruntów.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. na podstawie art. 11 ust. 1 w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. i art. 138 § 1 pkt 1 Kpa decyzją z [...] sierpnia 2013 r. ([...]) utrzymało w mocy ww. decyzję. Wg organu działka zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów, wg stanu na dzień [...] maja 2013 r., ma powierzchnię [...] ha i stanowi grunt orny klasy RIIIb, i do jej wyłączenia z produkcji rolniczej wymagana jest decyzja Starosty T. zezwalająca na wyłączenie. Skoro przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi i jest ona konieczna do zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, dokonującego się w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a okoliczności te nie wystąpiły, to zasadnie organ I instancji odmówił wydania zezwolenia. Bez znaczenia pozostaje kwestia, o której traktuje organ I instancji, dotycząca braku uzgodnienia projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy ze Starostą T. w oparciu o art. 53 ust. 4 pkt 6 w zw. z art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zagadnienie to dotyczy bowiem innego, zakończonego już postępowania administracyjnego. Postępowanie w sprawie wydania decyzji zezwalającej na wyłączenie gruntów rolnych jest samoistnym (odrębnym) postępowaniem, toczącym się przed uzyskaniem pozwolenia na budowę (art. 11 ust. 4 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych), na podstawie przepisów rozdziału 3 (od art. 11 do art. 14) ww. ustawy i w oparciu o przesłanki tam określone. Wadliwe uzasadnienie przez Starostę T. stanowiska nie dyskwalifikuje orzeczenia. Sentencja zaskarżonej decyzji pozostaje prawidłowa, zaś wady uzasadnienia zostały konwalidowane przez organ odwoławczy.