Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA: Jerzy Bortkiewicz Sędzia WSA: Elżbieta Piechowiak (spr.) Asesor WSA: Anna Klotz Protokolant Magdalena Gadecka po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi W. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] 2005 r., nr [...] w przedmiocie zaliczki alimentacyjnej uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję Prezydenta Miasta Wł. z dnia [...] 2005 r., Nr [...].
Działający z upoważnienia Prezydenta Miasta W. - Zastępca Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie we W., decyzją z [...] 2005 r. nr [...] odmówił W. S. przyznania zaliczki alimentacyjnej na dziecko - K. S. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z art. 10 ust. 1a i 1b ustawy z 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz o zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732 z późń. zm.) w przypadku, gdy świadczenia alimentacyjne dochodzone są od dłużnika alimentacyjnego zamieszkałego za granicą Rzeczypospolitej Polskiej, osoba mająca prawo do świadczeń alimentacyjnych składa do organu właściwego wierzyciela wniosek o ustalenie prawa do zaliczki alimentacyjnej łącznie z informacją sądu okręgowego o stanie egzekucji lub zaświadczeniem zagranicznej instytucji egzekucyjnej o stanie egzekucji świadczeń alimentacyjnych za okres trzech ostatnich miesięcy oraz wymaganą dokumentacją. Biorąc więc pod uwagę okoliczność, iż w niniejszej sprawie wnioskujący o egzekucję alimentów W. S. na rzecz swojego syna K. S. od matki I. S., z uwagi na fakt braku miejsca zamieszkania dłużnika alimentacyjnego (matka dziecka przebywa poza granicami kraju), przedmiotowy wniosek nie może być złożony w Sądzie Okręgowym, a tym samym brak jest podstaw do przyznania zaliczki alimentacyjnej.
W odwołaniu od decyzji organu I instancji W. S. podniósł, iż niekorzystne dla niego rozstrzygnięcie w zakresie przyznania zaliczki alimentacyjnej na dziecko - K. S., wynika z błędnej informacji udzielonej mu przez pracownika "sekcji świadczeń rodzinnych", który doradził mu zaliczenie do osób składających się na gospodarstwo domowe - konkubiny, która jednak posiada własne, odrębne mieszkanie i jest w nim zameldowana.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W., w rozpatrzeniu wniesionego odwołania, decyzją z [...] 2005 r. nr SKO [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Uznając zasadność zaskarżonego rozstrzygnięcia organ odwoławczy powołując się także na art. 10 ust. 1 a i art. 2 pkt 1 ustawy z 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz o zaliczce alimentacyjnej wskazał, że bezskuteczność egzekucji w rozumieniu ustawy oznacza egzekucję, w wyniku której nie wyegzekwowano należności z tytułu świadczeń alimentacyjnych za okres trzech ostatnich miesięcy. W związku z tym stwierdzono, że skoro Sąd Okręgowy nie może przyjąć wniosku o egzekucję alimentów z uwagi na brak miejsca zamieszkania dłużnika alimentacyjnego, to wnioskowana zaliczka alimentacyjna się nie należy, bowiem nie toczyło się postępowanie egzekucyjne, którego konsekwencją mogłaby być dopiero stwierdzona jego bezskuteczność warunkująca prawo do zaliczki.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości, zarzucając jej naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 2 pkt 1 oraz art. 10 ust. 1 i ust. 1a ustawy z 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz o zaliczce alimentacyjnej. Argumentując podniesiono, że organy administracji dokonały błędnych ustaleń faktycznych przyjmując, iż w niniejszej sprawie prowadzona była egzekucja świadczeń alimentacyjnych poza granicami kraju, czego wyrazem miał być dowód w postaci zaświadczenia właściwego Sądu Okręgowego. Nie uwzględniono przez to okoliczności, iż W. S. nigdy nie prowadził egzekucji zagranicznej, ponieważ stosowne postępowanie toczyło się przed polskimi organami egzekucyjnymi, stosownie do ujawnionego miejsca zamieszkania dłużniczki. Tym samym, zdaniem skarżącego, orzekające w sprawie organy administracji bezpodstawnie powoływały art. 10 ust. 1a cyt. ustawy jako podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, utożsamiając dłużników alimentacyjnych zamieszkujących za granicą z tymi, co do których istnieje jedynie podejrzenie, że tam przebywają.