Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Sędziowie: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak (spr.) Asesor WSA Grzegorz Saniewski Protokolant Arkadiusz Skomra po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 31 maja 2007 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w T. na uchwałę Rady Miasta T. z dnia [...] 2003 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia cen na usługi przewozowe, zasad korzystania ze środków komunikacji miejskiej oraz sposobu ustalenia opłat dodatkowych stwierdza nieważność § 5 zaskarżonej uchwały.
W dniu [...] 2003 roku Rada Miasta T. podjęła Uchwałę Nr stanowiska i wymagane kwalifikacje w sprawie ustalenia cen za usługi przewozowe, zasad korzystania ze środków komunikacji miejskiej oraz sposobu ustalania opłat dodatkowych w razie niedopełnienia obowiązku zapłaty należności przewozowych z tytułu przewozu osób, naruszenia przepisów o przewozie zwierząt i rzeczy oraz spowodowania zatrzymania lub zmiany trasy środka transportowego bez uzasadnionej przyczyny.
Niniejszą uchwałę zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy Prokurator Okręgowy w T. wnosząc o stwierdzenie jej nieważności.
Zarzucił, iż narusza ona art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 8 ust 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.) ponieważ została skierowana do jednego podmiotu, czyli Miejskiego Zakładu Komunikacji w T. podczas gdy, zgodnie z wymienionymi przepisami, uchwała oparta na art. 8 ust 1 cyt. ustawy jako akt prawa powszechnie obowiązującego na terenie gminy, winna mieć charakter powszechny, odnoszący się do wszystkich podmiotów świadczących na jej terenie usługi przewozowe transportu zbiorowego i być źródłem prawa powszechnie obowiązującego na obszarze działania organów, które je ustanowiły. Ponadto wskazał na sprzeczność uchwały z art. 9 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.), polegającą na podniesieniu ceny urzędowej biletu mającej charakter ceny maksymalnej, poprzez ustalenie w § 5 ww. uchwały opłaty manipulacyjnej pobieranej od pasażera zakupującego bilet u kierującego pojazdem, jak również naruszenie art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 z póżn. zm.), z uwagi na powołanie jako jednej z podstaw wydania uchwały, tego przepisu podczas gdy przy wydaniu aktu prawa miejscowego na mocy art. 8 ustawy o cenach właściwą podstawę prawną stanowi art. 40 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w zw. z art. 8 ustawy o cenach.
Uzasadniając wysunięte zarzuty Prokurator Okręgowy argumentował, że organ w sposób niedopuszczalny zawęził obowiązywanie uchwały do jednego podmiotu, albowiem określono cenę za przewozy osób środkami komunikacji zbiorowej jedynie przez Miejski Zakład Komunikacji w T. Podkreślił, że bez znaczenia jest fakt istnienia na terenie gminy tytko jednego podmiotu świadczącego tego rodzaju usługi, ponieważ zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej akt prawa miejscowego jest źródłem prawa powszechnie obowiązującego na obszarze działania organów, które je ustanowiły, co oznacza, że adresat takiego aktu prawnego winien być w nim określony w sposób abstrakcyjny i generalny. Forma wydania aktu prawa miejscowego wynika również z uprawnień gminy przewidzianych w art. 8 wskazanej ustawy o cenach.
Powołując się na brzmienie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1996r.o gospodarce komunalnej (Dz. U. 1997 Nr 9 poz. 43 z późn. zm. ) Prokurator stwierdził, iż przepis ten przewiduje możliwość uregulowań prawnych organów miejscowych, które nie będą miały charakteru aktów prawa miejscowego, jednakże Rada Miasta T. z tej możliwości nie skorzystała. Natomiast powołany art. 8 ust. 1 ustawy o cenach przewiduje, że ceny winny obowiązywać w stosunku do wszystkich podmiotów świadczących określone usługi i stwarza możliwości do ustalania cen urzędowych przez radę gminy ( radę miasta ), jednak nie zawiera dla niej obowiązku. Zatem zaskarżona uchwała w tym zakresie została wydana z obrazą art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak również obrazą art. 8 ust. 1 ustawy o cenach.