Po rozpatrzeniu w/w odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z dnia [...] znak [...], na podstawie art. 27 ust. 1, 1a, 2, 3 i 7 pkt 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa, orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ powtórzył w całości stawisko i argumentację organu I instancji. Odnosząc się natomiast do przywoływanej w odwołaniu okoliczności dotyczącej trudnej sytuacji materialnej strony, organ podkreślił, iż w przedmiotowym postępowaniu nie bada się sytuacji majątkowej dłużnika alimentacyjnego, gdyż postępowanie to ma jedynie na celu zobowiązanie dłużnika do zwrotu wypłaconych osobie uprawnionej świadczeń z funduszu alimentacyjnego. W związku z tym, jak wskazał organ, umorzenie należności z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego, czego domagał się odwołujący, może być przedmiotem odrębnego postępowania administracyjnego, w którym organ oceni czy zaistniały podstawy do umarzania tych należności, zgodnie z treścią art. 30 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, stanowiącego materialno-prawną podstawę umorzenia należności z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego. W kwestii zaś zawartego w odwołaniu zarzutu strony dotyczącego ustania obowiązku alimentacyjnego wobec córki A. Ś. organ stwierdził, że wyrok Sądu Rejonowego z dnia [...] dotyczący ustania obowiązku alimentacyjnego nie zmienił automatycznie skutków ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta T. z dnia [...] oraz tego, że w oparciu o tą decyzję uprawnionej została wypłacona kwota, której zwrotu domaga się organ I instancji. Dlatego też, okoliczność ustania obowiązku alimentacyjnego nie ma znaczenia, jak wskazał organ, dla przedmiotu sprawy.
Na powyższą decyzję K. O. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, w której ponownie powołał się na swoją ciężką sytuację materialną.
W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania w zaskarżonej decyzji przepisów prawa materialnego i postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie jej podjęcia. Ponadto, stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej powoływanej jako ppsa) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Z treści przytoczonego przepisu wynika, iż Sąd z urzędu tj. nawet w przypadku braku wskazania przez stronę skarżącą, bierze pod uwagę zaistniałe na etapie postępowania administracyjnego naruszenia prawa i ocenia czy ich skutki powinny być wyeliminowane z obrotu prawnego. Sąd zatem zobligowany jest zbadać w pełnym zakresie zgodność z prawem zaskarżonego aktu oraz rozpatrzyć sprawę z punktu widzenia zgodności z prawem całego postępowania administracyjnego.