18 września 2008r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska Sędziowie WSA: Sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Sędzia WSA Krzysztof Gruszecki (spr.) Protokolant Jakub Jagodziński po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 września 2008r. sprawy ze skargi B.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2006r. nr [...] w przedmiocie zaliczki alimentacyjnej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta i Gminy [...] z dnia [...] września 2006r. nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Decyzją z dnia [...] listopada 2006 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję Burmistrza [...] z dnia [...] września 2006 r., nr [...] o odmowie przyznania D. Z., reprezentowanemu przez przedstawiciela ustawowego
B. Z., świadczenia w formie zaliczki alimentacyjnej. W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, iż B. Z. jest wprawdzie osobą rozwiedzioną i ma zasądzone alimenty na dziecko D. Z., których egzekucja jest bezskuteczna, jednakże nie mieści się ona w katalogu osób samotnie wychowujących dziecko wskazanych w art. 3 pkt 17 a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. Nr 228, poz. 2255;
z późn. zm). Poza synem D. Z. wychowuje ona bowiem wspólnie z konkubentem C. S. córkę M. S. W tym stanie rzeczy organ uznał, iż wnioskodawczyni nie spełnia przesłanek do przyznania zaliczki alimentacyjnej.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...] na powyższą decyzję B. Z. wskazała, na trudno sytuacje swojej rodziny. Podniosła, iż źródłem utrzymania jej rodziny do tej pory była jedynie zaliczka alimentacyjna i zasiłek rodzinny. Konkubent jej jest bowiem osobą bezrobotną, a egzekucja alimentów zasądzonych na rzecz jej syna D. Z. okazała się bezskuteczna. Skarżąca wywiodła, iż odmawia się przyznania zaliczki alimentacyjnej na jej syna, tylko dla tego, że mieszka wspólnie z konkubentem.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej: ustawą ppsa), sąd kontroluje legalność zaskarżonego rozstrzygnięcia administracyjnego, czyli jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, obowiązującymi w dacie jego wydania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Sąd administracyjny kontrolując zaskarżoną decyzję w powyższym zakresie może ją wzruszyć m.in., gdy stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego - art. 3 § 1 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) ustawy ppsa. Taka sytuacja zaistniała właśnie w przedmiotowej sprawie.
Podstawą materialnoprawną rozpoznania sprawy będącej przedmiotem zaskarżonej do sądu decyzji są przepisy ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86 poz. 732 z późn. zm.). Jednakże, działając na podstawie art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643), z pytaniami prawnymi do Trybunału Konstytucyjnego wystąpił:
1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - czy art. 2 pkt 5 lit. a i art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732, ze zm.) oraz art. 3 pkt 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 228, poz. 2255, ze zm.), w brzmieniu nadanym art. 27 pkt 2 lit. g ustawy z 22 kwietnia 2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej, są zgodne z art. 18, art. 32 ust. 1 i art. 71 ust. 1 Konstytucji oraz z art. 27 Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526, ze zm.),