Decyzją z dnia [...] maja 2007 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Organ II instancji uznał za prawidłowe, będące wynikiem dwukrotnych oględzin inwestycji, ustalenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, iż długość całkowita pomostu wynosi [...]m, na którą to długość składa się dojście do pomostu zasadniczego o długości [...] m usytuowane na działce [...] (grunt) oraz pomost zasadniczy o długości [...]m wchodzący w głąb jeziora (działka nr [...]).
Nadto organ uzasadnił, że jakkolwiek powyższa inwestycja wymagała pozwolenia na budowę, strona dokonała zgłoszenia, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 16 ustawy Prawo budowlane obejmującego tylko część obiektu o długości [...] m planowaną na działce [...].
W związku z tym zgłoszenie nie wywołało skutków prawnych przewidzianych w ustawie dla tej czynności. Jak podkreślił organ, skuteczność zgłoszenia jest bowiem warunkowana nie tylko dokonaniem go przed przystąpieniem do robót, lecz również tym, by dokonano go w stosunku do inwestycji, której budowa wymaga zgłoszenia, a nie uzyskania pozwolenia na budowę.
W uzasadnieniu decyzji zwrócono także uwagę, iż inwestor nie posiadał prawa do dysponowania działką nr [...] (jezioro) na cele budowlane, a poza tym obowiązany był uzyskać na budowę pomostu pozwolenie wodnoprawne.
Reasumując w uzasadnieniu wskazano, że postępowanie naprawcze dotyczące obiektu budowlanego o kategorii XXI, na którego budowę wymagane jest pozwolenie, nie może być prowadzone, jak to zrobił organ I instancji, w oparciu o art. 51 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego. Zdaniem organu, niezależnie od powyższego, w ponownym postępowaniu konieczne jest ustalenie, w jakiej miejscowości zrealizowano inwestycję ([...] czy [...]) oraz uwzględnienie nowych właścicieli działki [...].
Zaskarżając do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] oraz wnosząc o jego uchylenie W. S. zarzucił, podobnie jak w odwołaniu, naruszenie art. 29 ust. 1 pkt 16 ustawy Prawo budowlane przez jego wadliwą wykładnię polegającą na przejęciu, że znajdująca się na gruncie poza linią brzegową kładka stanowi część pomostu, a w konsekwencji uznanie, że zgłoszenie budowy było nieuzasadnione i niezgodne z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy. Przyjęcie przez organ zgłoszenia oznaczało, według skarżącego, legalność budowy.
Poza tym skarżący podniósł, że rozstrzygnięcie organu II instancji narusza zakaz reformationis in peius, bowiem decyzja I instancji nakładała na niego obowiązki, których wykonanie prowadziłoby do doprowadzenia budowy pomostu do stanu zgodnego z prawem, zaś stanowisko zajęte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, w razie uwzględnienia go przez podległy organ, zasadniczo pogorszyłoby sytuację prawną i faktyczną skarżącego.
Niezależnie od powyższego skarżący zarzucił organowi II instancji naruszenie art. 10 kpa, bowiem mając istotne wątpliwości nie zawiadomił go o toczącym się postępowaniu nie wezwał go do złożenia niezbędnej dokumentacji i nie wysłuchał go przed podjęciem decyzji.