Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędzia WSA Renata Owczarzak Protokolant Rafał Opioła po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 20 października 2009r. sprawy ze skargi W. K. na postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia 15 maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie opinii o pracowniku ochrony fizycznej oddala skargę.
Komendant Miejski Policji w T. (KMP), postanowieniem z dnia [...] wydał opinię negatywną o posiadającym licencję pracowniku ochrony fizycznej pierwszego stopnia, skarżącym W. K. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazał art. 106 § 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071, z poźn. zm.), dalej powoływanej jako kpa, oraz § 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 czerwca 1998 r. w sprawie wzoru i trybu wydawania licencji pracownikom ochrony fizycznej... (Dz. U. Nr 78, poz. 511), dalej powoływanego jako rozporządzenie MSWiA. W uzasadnieniu postanowienia podniósł, że skarżący wśród sąsiadów posiada dobrą opinię, jednakże konkubina skarżącego podała, że nadużywa on alkoholu i przebywał w Izbie Wytrzeźwień (w 1995 r., 2002 r. i 2008 r.). Ponadto ustalono, że były przeciwko niemu prowadzone postępowania przygotowawcze z art.178a §1 kk, art. 197 § 1 kk i art. 156 § 1 kk, które zostały zakończone aktami oskarżenia oraz, że miejscowa jednostka policji w latach 2006 -2008 kilkakrotnie przeprowadziła w miejscu zamieszkania skarżącego interwencje w związku z awanturami z konkubiną, których był sprawcą. Od 25 września 2008 r. Posterunek Policji w O. prowadzi niebieską kartę, w której konkubina M. S. wskazuje skarżącego jako sprawcę fizycznego i psychicznego znęcania się nad nią.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący oświadczył, że nigdy nie znęcał się nad rodziną. Co do zarzutu z art. 178 § 1 kk, to skarżący podał, że bardzo tego żałuje, ale właśnie wtedy rozstał się ze swoją żoną i zamieszkał u obecnej konkubiny. Ponadto, że zdarzało się jemu czasami wypić alkohol po różnych rodzinnych przeżyciach, i że konkubina jest zbyt impulsywna i po różnych kłótniach między nimi wzywała policję, czego później żałowała. Zaznaczył, że konkubina leczy się psychiatrycznie i właśnie wróciła z sanatorium, a w styczniu 2009 r. straciła pracę i on jest jedynym żywicielem rodziny. Podniósł, że konkubina wycofała wcześniej złożone doniesienie na policję i od dłuższego czasu żyją w zgodzie. Podkreślił, że z pracy zawodowej wywiązuje się dobrze i że przełożeni nie mają do niego żadnych zastrzeżeń.
Komendant Wojewódzki Policji w B. (KWP), działając jako organ II instancji, postanowieniem z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie KMP. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, na dotychczasowe ustalenia organu I instancji i uznał je za prawidłowe. Ponadto podniósł, że z notatki urzędowej dotyczącej przemocy w rodzinie sporządzonej w dniu 25 września 2008 r. wynika, że konkubina zgłosiła, iż skarżący dopuszcza się przemocy fizycznej poprzez popychanie, uderzanie, uszkodzenie ciała powodujące zakrwawienia oraz przemocy psychicznej podlegającej na izolowaniu konkubiny, ośmieszaniu, pogróżkach, krytykowaniu, poniżaniu i niepokojeniu. Z opisu miejsca zdarzenia wynikało natomiast, że zastano zniszczone i porozbijane przedmioty, a skarżący zbiegł przed przybyciem funkcjonariuszy Policji. KWP ustalił także, że prowadzone przeciwko skarżącemu postępowanie przygotowawcze z art. 156 § 1 kk, art. 197 § 1 kk i z art. 178a § 1 kk zakończone zostały aktami oskarżenia odpowiednio w 1993 r. i dwukrotnie w 2003 r. oraz że skarżący nie figuruje w kartotece karnej Krajowego Rejestru Karnego. Dokonane w toku postępowania administracyjnego ustalenia świadczą zdaniem organu o braku odpowiedzialności skarżącego oraz lekceważącym stosunku do zasad i norm współżycia społecznego. W ocenie organu pracownik ochrony posiadający licencję i dostęp do broni palnej powinien dawać rękojmię i gwarancję prawidłowej realizacji wykonywanych zadań pracownika ochrony oraz przestrzegania norm obowiązującego prawa. Tymczasem skarżący wielokrotnie naruszał obowiązujące normy prawa i zasady współżycia społecznego, co powoduje że nie ma pewności należytego wykonywania przez niego zadań pracownika ochrony.