Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski ( spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Małgorzata Włodarska Sędzia WSA Anna Klotz Protokolant Ewa Czerwińska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 marca 2008r. sprawy ze skargi S. B. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie nabycia nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2007 r., znak [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
II SA/Bd 787/07
Uzasadnienie
Prezydent Miasta W. na podstawie art. 105 § 1 Kpa decyzją z dnia [...]r. (znak: [...]) umorzył postępowanie w sprawie wykupu nieruchomości położonej we W. przy ul. T. wraz z zabudową. Z wnioskiem o dokonanie zakupu wystąpiła S. B. Uzasadniając decyzję organ wskazał, że brak przepisów prawa materialnego obligujących organ do wykupu nieruchomości.
Rozpoznając odwołanie S. B. zarzucającej "naruszenie elementarnych zasad prawa Kpa" Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją - z dnia [...] r. (znak: [...]) na podstawie art. 138 § 1 Kpa utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Uzasadniając swoją decyzję SKO wskazało, że słusznie organ I instancji, uznał iż brak jest przepisów prawa materialnego obligujących do rozstrzygnięcia wniosku w przedmiotowej sprawie w drodze decyzji, skutkiem czego właściwym jest umorzenie postępowania. Wskazano, że przepisy prawa szczegółowo określają sytuacje dopuszczające wszczęcie postępowania w sprawie wywłaszczania nieruchomości. Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) stanowi w art. 112 ust. 1, że wywłaszczenie jest możliwe jedynie co do obszarów przeznaczonych w planach miejscowych na cele publiczne albo do nieruchomości, dla których wydana została decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Co należy rozumieć pod pojęciem celu publicznego określa art. 6 wspominanej ustawy. Nie przewiduje on wykupu gruntów sąsiadujących z pasami drogowymi dróg publicznych, nawet, jeśli te ostanie powodują uciążliwości dla mieszkańców. Zwrócono też uwagę, że art. 112 ust. 3 stanowi, iż wywłaszczenie jest dopuszczalne tylko w sytuacji, jeżeli cele publiczne nie mogą być zrealizowane w inny sposób, niż przez pozbawienie albo ograniczenie praw do nieruchomości, a prawa te nie mogą być nabyte w drodze umowy. Organ wskazał także, że ustawa przewiduje możliwość żądania wykupu części nieruchomości w sytuacji, gdy część nieruchomości została wywłaszczona na cel publiczny, a pozostała część nie nadaje się do prawidłowego wykorzystania na dotychczasowe cele, "... a takiej sytuacji nabywa się pozostałą część w drodze umowy (art. 113 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami). Jednak i ta sytuacja nie zachodzi w przedmiotowej sprawie, bowiem żadna część działki stanowiącej własność odwołującej się nie podlegała wywłaszczeniu." W tym stanie rzeczy, ponieważ grunt będący własnością S. B. sąsiadujący z drogą publiczną, nie jest przeznaczony na realizację celu publicznego, nie mógł podlegać wywłaszczeniu, a jeżeli gmina nie była zainteresowana jego nabyciem, nie ma podstaw prawnych, które nakładałyby na nią taki obowiązek, nawet w sytuacji, gdy sąsiadująca z nieruchomością droga publiczna wywołuje niepożądane uciążliwości. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie było materialnych podstaw do żądania od organu administracji skonkretyzowania indywidualnych uprawnień strony w drodze decyzji, a zatem istniała bezprzedmiotowość postępowania i dlatego należało umorzyć postępowanie.