Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodnicząca: Sędzia WSA Renata Owczarzak po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 listopada 2013 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję [...] Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w [...] z dnia [...] lipca 2013 r. Nr [...] w przedmiocie zmiany decyzji o przyznaniu świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu [...] orzekł o przyznaniu J. B. świadczenia za pracę przymusową w wymiarze 8 pełnych miesięcy: od czerwca 1944 r. do stycznia 1945 r.
Pismem z dnia 31 maja 2013 r. J. B. zwróciła się o zmianę oznaczonej wyżej decyzji w trybie art. 155 K.p.a. i przyznanie uprawnienia do ww. świadczenia również za okres pozostawania w miejscu deportacji do dnia 8 maja 1945 r. tj. do zakończenia II wojny światowej. Wnioskodawczyni zwróciła uwagę, że Kierownik Urzędu [...] określił, iż okres deportacji, stanowiący podstawę wypłaty świadczenia pieniężnego z tego tytułu obejmuje okres od czerwca 1944 r. do stycznia 1945 r., bowiem koniec tego okresu był tożsamy z datą wyzwolenia miejscowości Brzesko i wskazanie stycznia 1945 r. jako końca deportacji, jednak w ocenie strony przyjęcie przez organ takiego właśnie okresu miało charakter uznaniowy, gdyż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, datą końca okresu deportacji jest data oficjalnego zakończenia działań wojennych tj. dzień 8 maja 1945 r. nie zaś data wyzwolenia miejscowości, w której przebywała osoba deportowana.
Decyzją z dnia [...] Kierownik Urzędu [...] orzekł o odmowie zmiany decyzji własnej z dnia [...].
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia orzekający organ podniósł, iż pierwsza z przesłanek art. 155 Kpa została spełniona, gdyż decyzja, o zmianę której wnosi strona jest ostateczna (art. 16 § 1 kpa), jednak wnioskodawczyni w ocenie organu nie wykazała, by za zmianą decyzji przemawiał interes społeczny lub jej słuszny interes, zauważając przy tym, że organ administracji związany jest przepisami prawa, a słuszny interes strony nie może się sprowadzać do obchodzenia tych przepisów.
Ponadto organ zwrócił uwagę, że z materiału dowodowego, znajdującego się w aktach sprawy wynika, iż strona w maju 1944 r. została wraz z rodziną wywieziona z O., powiat K. S., województwo [...] (obecnie na terytorium [...]) do Sz., powiat [...], województwo [...], gdzie została zatrudniona w niemieckim gospodarstwie rolnym.
Wskazano ponadto, że decyzję z dnia [...] r. o przyznaniu świadczenia za pracę przymusową w wymiarze 8 pełnych miesięcy organ oparł między innymi na protokole przesłuchania strony z dnia 28 grudnia 2010 r. (wpływ do siedziby organu: 3 stycznia 2011 r.), w którym J. B. w pkt 18 zeznała, że przebywała na deportacji do dnia 25 lutego 1945 r., zaś w pkt 21 wyjaśniła, że: "Po wyzwoleniu wraz z rodziną pozostaliśmy w Sz. jeszcze do maja 1945 r. Ojciec w tym czasie na własną rękę wyjechał do województwa [...] w poszukiwaniu gospodarstwa. Udał się do biura administracyjnego (tak zwany PUR) w powiecie S. W wymienionym biurze przydzielono naszej rodzinie gospodarstwo rolne w miejscowości S., gmina K., powiat S., województwo[...]. Po tym fakcie przeprowadziliśmy się do wspomnianej miejscowości S.".
W świetle powyższych okoliczności zdaniem organu uznać należy, że pozostawanie rodziny strony w miejscowości Szczepanowo do maja 1945 r. nie miało charakteru represji w rozumieniu art. 2 pkt 2 cyt. ustawy.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy J. B. podniosła, że nie jest zadowolona z zapadłego rozstrzygnięcia. W jej ocenie wydana decyzja winna zostać uchylona, ponieważ przemawia za tym słuszny interes stron.