Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.), sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 1 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia wychowawczego oddala skargę
Decyzją z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...], wydaną z upoważnienia Marszałka Województwa P. przez Zastępcę Dyrektora Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej w B., odmówiono przyznania J. S. prawa do świadczenia wychowawczego na dzieci M. i P. od 1 kwietnia 2016 r. do 30 września 2017 r. Decyzja ta była efektem uznania, że w sprawie przyznania świadczeń na rzecz ww. zastosowanie mają przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Odmowa była podyktowana tym, że strona zamieszkuje w Wielkiej Brytanii wraz z rodziną, gdzie też zawodowo pracuje. Tym samym nie powstaje uprawnienie do świadczenia wychowawczego zgodnie z ustawą z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 195 ze zm.; dalej powoływana jako ustawa).
Odwołanie od tej decyzji złożył J. S. Decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu podano, że w dniu [...] maja 2016 r. wpłynął do RIOPS w B. wniosek J. S. o przyznanie świadczeń wychowawczych na rzecz M. i P. S. Z uwagi na to, że wnioskodawca J. S. od 2014 r. pracuje w Wielkiej Brytanii, Marszałek Województwa P. postanowieniem z dnia [...] listopada 2016 r. uznał, że w sprawie ustalenia uprawnień do świadczenia wychowawczego zastosowanie mają przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Zastosowanie tych przepisów przeniosło właściwość sprawy do jej załatwienia z Wójta Gminy K. na Marszałka Województwa P. Zaskarżoną decyzją odmówiono przyznania wnioskowanych świadczeń na dzieci.
Kolegium podało, że prawo do świadczenia wychowawczego - zgodnie z art. 1 ust. 3 i 3 ustawy - przysługuje obywatelom polskim, jeżeli zamieszkują na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres, w jakim mają otrzymywać świadczenie wychowawcze, chyba że przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego lub dwustronne umowy międzynarodowe o zabezpieczeniu społecznym stanowią inaczej. Świadczenie, o które ubiega się J. S. stanowi świadczenie rodzinne w rozumieniu przepisów prawa wspólnotowego. Uzasadniało to nie tylko zastosowanie przepisów Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1; dalej powoływane jako rozporządzenie), ale także właściwość Marszałka Województwa jako organu pierwszej instancji, rozpoznającego sprawę. Art. 11 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że osoby, do których stosuje się rozporządzenie podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego. Zgodnie zaś z art. 11 ust. 3 lit. b rozporządzenia osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego. Artykuł 60 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2009.284.1; dalej powoływane jako rozporządzenie wykonawcze), stanowi, że wniosek o przyznanie świadczeń rodzinnych kierowany jest do instytucji właściwej. Art. 67 zd. 1 rozporządzenia stanowi, że osoba jest uprawniona do świadczeń rodzinnych zgodnie z ustawodawstwem właściwego Państwa Członkowskiego, włącznie ze świadczeniami dla członków rodziny, którzy zamieszkują w innym Państwie Członkowskim, tak jak gdyby zamieszkiwali oni w pierwszym Państwie Członkowskim.