Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Tezy

Skoro granice obszaru planu miejscowego wyznaczają zasięg terytorialny obowiązywanie prawa muszą być maksymalnie precyzyjne, to obowiązek ten dotyczy również wyznaczenia granic, obszaru, wobec którego dopiero przystępuje się do sporządzenia planu, jak również takiej sytuacji, gdy ostateczny przebieg granic planu wyłonie się w toku sporządzenia projektu i związany jest ze stanem faktycznym terenu.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Stanisław Prutis, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, asesor WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 06 lipca 2006 r. sprawy ze skargi Rady Miejskiej w S. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] marca 2006 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/5

U podstaw podjętego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia.

Rozstrzygnięciem nadzorczym znak [...] z dnia [...] marca 2006r. Wojewoda P. stwierdził nieważność uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w S. z dnia [...] lutego 2006r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Gminy S. w rejonie wsi Z. i G.

W oparciu o przeprowadzoną ocenę przedmiotowej uchwały organ nadzoru ustalił, iż została ona podjęta z naruszeniem art. 14 ust. 1 w związku z art.

28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), wobec czego w dniu [...] marca 2006r. wszczęte zostało postępowanie nadzorcze w sprawie stwierdzenia jej nieważności.

Organ wyjaśnił, iż zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 powołanej ustawy w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, która jest uchwałą o charakterze intencyjnym.

W przedmiotowej zaś sprawie dokonana analiza porównawcza załącznika do uchwały intencyjnej Nr [...] z dnia [...] października 2001r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części gminy S. w rejonie obowiązującego miejscowego planu szczegółowego części wsi Z. i G. z rozszerzeniem jego granic i rysunku planu miejscowego podjętej uchwały z dnia [...] lutego 2006r. Nr [...] wskazała, iż plan miejscowy sporządzono i uchwalono w innych granicach niż określała to uchwała intencyjna.

W świetle zaś art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym wskazana wyżej niezgodność stanowi naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego i jest to na tyle istotne naruszenie przepisów obowiązującego prawa, iż skutkuje nieważnością podjętej uchwały.

Ponadto organ nadzoru podniósł, iż w § 104 uchwały Rady Miejskiej w S. z dnia [...] lutego 2006r., określono stawki procentowe tylko dla terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę kubaturowa. Tymczasem taki zapis narusza art. 15 ust. 2 pkt 12 ustawy, zgodnie z którym stawki procentowe na podstawie których ustala się opłatę wskazaną w art. 36 ust. 4 przywołanej ustawy, określa się w planie miejscowym obowiązkowo dla całego obszaru objętego jego ustaleniami.

Postępowanie nadzorcze wykazało również, iż podjęta uchwała narusza wymóg art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy oraz w § 3 pkt 4, § 4 pkt 1 i § 7 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164 poz. 1587), gdyż dla części obszaru objętego granicami planu (południowe, zachodnie i północne obrzeża obszaru) nie określono ich przeznaczenia.

Nadto analizowana uchwała nie zawiera ustaleń planistycznych dla obszarów położonych w sąsiedztwie lasów - Ls, co stanowi z kolei naruszenie art. 15 ust. 2 pkt. 9 ustawy, to jest określających szczegółowe warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich używaniu, w tym zakaz zabudowy w kontekście wymogów stawianych w § 271 ust. 1, 2, 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia

Strona 1/5