Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński,, sędzia WSA Mirosław Wincenciak, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 2 lipca 2013 r. sprawy ze skargi H. P. Handel i Usługi Transportowe w Ł. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy w B. z dnia [...] marca 2013 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę
Skarga została wywiedziona na podstawie następujących okoliczności.
Podczas kontroli przeprowadzonej u pracodawcy - H. P., prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie handlu i usług transportowych w Ł. w dniach: 29.11; 3, 4, 5, 7, 10, 11, 12, 17.12.2012 r. stwierdzono następujące naruszenia:
- przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego w okresie pomiędzy 10.02.2012 a 13.06.2012 w 3 przypadkach;
- skrócenie dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego w okresie od 13.01.2012 do 13.10.2012, w 14 przypadkach;
- prowadzenie pojazdu przez okres dłuższy niż 4,5 godziny bez wymaganej przerwy w okresie od 22.02.2012 do 04.06.2012 w 2 przypadkach;
- skrócenie tygodniowego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego w 1 przypadku.
Powyższe naruszenia zostały potwierdzone w protokole kontroli z dnia [...].12.2012 r. nr [...]. Mając na uwadze powyższe ustalenia inspektor pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w B., decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...], nałożył na przedsiębiorcę - H. P. karę pieniężną w wysokości 9.150,00 zł.
Strona od tej decyzji złożyła odwołanie i zarzuciła naruszenie art. 7 Konstytucji RP, art. 6, art. 7, art. 8, art. 19, 107 § 1 k.p.a., art. 89 ust. 1 pkt 6, art. 92c ust. 1 i art. 92b ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Wskazując na powyższe naruszenia wniosła o uchylenie kwestionowanej decyzji. W uzasadnieniu odwołania podano, że decyzja narusza art. 107 § 1 k.pa., albowiem nie zawiera oznaczenia organu, który ją wydał. Wskazano, że z przystawionej pieczęci można wnioskować iż decyzja została wydana przez dwa organy Państwową Inspekcję Pracy i inspektora pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy. Nadto zarzucono, że zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy o transporcie drogowym inspektorzy PIP są uprawnieni jedynie do kontroli zapisów urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy oraz czas jazdy i postoju. Przepis ten określa zakres przedmiotowy kontroli realizowanej przez PIP. Inspektorzy PIP nie są natomiast uprawnieni do kontroli maksymalnych okresów prowadzenia pojazdu przez kierowców czy też minimalnych okresów wymaganych przerw i odpoczynków - art. 89 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym. Sprawdzenie w przedmiotowej sprawie norm dotyczących czynności prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerw i odpoczynków wykracza poza zakres określony w art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy. Nałożenie kary za nieprzestrzeganie tych norm, podczas gdy do kontroli tego zagadnienia inspektorzy PIP nie są umocowani, narusza art. 2 i art. 7 Konstytucji RP a także art. 19 k.p.a. Nadto strona podniosła, że z uwagi na specyfikę przewozów zdarzają się sytuacje, których ani przedsiębiorca, ani kierowca nie są w stanie przewidzieć, a które mogą mieć wpływ na poprawną realizację zadania przewozowego. Transport ładunków poza obszar Unii Europejskiej wiąże się z częstymi przestojami w oczekiwaniu na przekroczenie granicy. Wskazano, że przejezdność dróg w okresach zimowych za wschodnią granicą daleka jest od oczekiwań przewoźników i również może mieć niebagatelny wpływ na przebieg pracy kierowcy. W związku z powyższym strona wskazała na celowość zastosowania art. 92b ust. 1 i 92c ust. 1 ustawy o transporcie drogowym poprzez umorzenie postępowania. Wymienione zarzuty, zdaniem strony, pociągają za sobą naruszenie art. 6, art. 7 i 8 k.p.a.