W ocenie składu orzekającego nie można zaakceptować stanowiska organu odnośnie dopuszczalności wykorzystania we właściwym postępowaniu dowodowym (po formalnym wszczęciu postępowania dyscyplinarnego) dowodów z zeznań obwinionego w charakterze świadka złożonych przed wszczęciem tego postępowania i sporządzonej przez niego notatki. Jak stanowi art. 135 "p" ust. 1 ustawy o Policji w zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do postępowania dyscyplinarnego stosuje się odpowiednio przepisy KPK dotyczące wezwań, terminów, doręczeń i świadków, z wyłączeniem możliwości nakładania kar porządkowych. W postępowaniu dyscyplinarnym do świadków nie stosuje się również art. 184 KPK. Przepis art. 135 "p" ust. 1 ustawy zawiera odesłanie do KPK tylko w określonym zakresie, jednakże nie można tracić z pola widzenia zróżnicowania w traktowaniu przez ustawodawcę w KPK roli procesowej świadka, który ma obowiązek zeznawać prawdę pod zarzutem popełnienia przestępstwa fałszywych zeznań i roli procesowej obwinionego (podejrzanego), który nie ma takiego obowiązku (vide wyrok SN z 06.10.2009 r., II KK 97/09, Lex nr 598222). Zatem w kwestii interpretacji art. 135 "p" ust. 1 ustawy w analizowanym tu zakresie należy sięgnąć do jego wykładni celowościowej i przyjąć, że odesłanie do KPK zawiera również nakaz respektowania takich reguł proceduralnych, które gwarantują poszanowanie prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy, zgodnie ze standardami demokratycznego państwa prawa. W ocenie sądu rezygnacja z wykorzystania zeznań obwinionego złożonych w charakterze świadka przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego i z wykorzystania sporządzonej przez niego notatki w związku z niniejszym postępowaniem, stanowi respektowanie takich standardów. Tych jednak w sprawie nie dopełniono.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy niezupełność postępowania dowodowego dotyczącego odpowiedzialności dyscyplinarnej K. W., w szczególności w zakresie przesłanek mających zasadnicze znaczenie dla ustalenia stopnia jego zawinienia. W tym kontekście nie ustalono w sposób niewątpliwy czy został prawidłowo przeszkolony do pełnienia funkcji zastępcy dyżurnego, nie wyjaśniono wątpliwości związanych z obowiązkiem dokonywania w komisariatach odpraw do konkretnych doprowadzeń w sytuacji gdy doprowadzającymi są funkcjonariusze innych jednostek ani faktycznej praktyki, nie wyjaśniono charakteru prawnego pobytu funkcjonariuszy z zatrzymanym w KMP i charakteru wydawanych przez dyżurnego KMP poleceń - co dyskwalifikuje wydane orzeczenia. Zdaniem sądu zgłaszane przez obwinionego i jego obrońcę wnioski dowodowe miały istotne znaczenie dla wyboru sposobu zakończenia postępowania (ukaranie, odstąpienie od ukarania). Na ich bezpodstawne oddalenie zwracał uwagę obwiniony w złożonym odwołaniu akcentując konieczność wyjaśnienia szeregu okoliczności mających znaczenie dla wszechstronnego wyjaśnienia sprawy. Mimo to organ odwoławczy nie dostrzegł braków postępowania dowodowego. Takie postępowanie, przy jednoczesnym braku w uzasadnieniach kwestionowanych orzeczeń dyscyplinarnych rozważań wskazujących, że organ brał pod uwagę wszystkie dopuszczalne rodzaje orzeczeń z art. 135 ust. 1 pkt 1 - 4 ustaw uzasadniają wyeliminowanie kwestionowanych decyzji z obrotu prawnego.
Dlatego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" w zw. z art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.
Rozpoznając sprawę ponownie - na skutek niniejszego wyroku - należy postępowanie przeprowadzić z uwzględnieniem powyższych uwag i oceny prawnej, przy tym należy zwrócić uwagę na regulację art. 135 ustawy Policji.
W punkcie 2. wyroku orzeczono na podstawie art. 152 p.p.s.a.
Zwrot kosztów postępowania od organu na rzecz skarżącego zasądzono w oparciu o art. 200 p.p.s.a. w zw. z art. 250 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. "c" rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).