Uzasadniając zarzut nr 1 organ wskazał, że asp. K. W. zeznał, iż nie zwrócił uwagi czy przed wyjściem z budynku zostały zatrzymanemu założone kajdanki. Ze sporządzonej przez niego w dniu 09.10.2010 r. notatki służbowej wynika, że "przypomniał" patrolowi w osobach mł. asp. J. K. i sierż. J. W. o zarządzeniu 390/09 KGP dotyczącym konwojowania osób zatrzymanych. Z zeznań wymienionych policjantów przesłuchanych w charakterze świadków nie wynika, by asp. K. W. przeprowadził odprawę do doprowadzenia, jak też by udzielił instruktażu do konwojowania osoby zatrzymanej. Zdaniem organu na korzyść obwinionego nie można potraktować wpisu w książce przebiegu służby dyżurnego KP III o treści "odp. asp. K. W. wyk. mł. asp. J. K. i sierż. J. W.", gdyż obwiniony nie wyjaśnił znaczenia tego wpisu, a inne dowody nie potwierdzają faktu prawidłowego przeprowadzenia odprawy. Jak wynika z pisma z dnia 03.12.2010 r. nr [...] Naczelnika Wydziału Konwojowego KWP w B. obwiniony w zaistniałej sytuacji powinien był przeprowadzić odprawę i wykonać czynności zgodnie z zarządzeniem nr 360 KGP z 26.03.2009 r., a także sprawdzić, czy konwojenci udokumentowali przeprowadzenie odprawy w notatnikach służbowych zgodnie z § 8 ust. 2 pkt 5 zarządzenia nr 360. Przeprowadzenie odprawy było tym bardziej niezbędne, że w KP III nastąpiła zmiana patrolu WRD KMP w B. - do asp. J. K. dołączył sierż. J. W.
Odnośnie zarzutu 2. wskazano, że wina funkcjonariusza również nie budzi wątpliwości, bowiem jako dyżurny i najstarszy stopniem, zlecający doprowadzenie z KP III do Pomieszczenia dla Osób Zatrzymanych (dalej PdOZ) KMP powinien był dopilnować prawidłowości realizacji konwoju, sprawdzić czy zatrzymany ma założone kajdanki, a jeśli nie - zwrócić na to uwagę funkcjonariuszom. Wynika to z § 3 ust. 2 Rozdziału I Regulaminu Komisariatu Policji III z 05.03.2010 r., który dotyczy wszystkich funkcjonariuszy tego Komisariatu. W trakcie analizy rozmów telefonicznych wykonanych w dniu 09.10.2010 r. z KP III wynika, że obwiniony w trakcie wyprowadzania zatrzymanego nie wykonywał czynności niecierpiących zwłoki (rozmowę telefoniczną rozpoczął minutę po wyjściu patrolu), a zatem mógł ocenić prawidłowość realizacji doprowadzenia.
Wskazano, że w toku postępowania zarówno obwiniony, jak i jego obrońca składali szereg wniosków dowodowych - w tym po zapoznaniu się z aktami postępowania w dniach 14 i 16.12.2010 r., z których część rzecznik dyscyplinarny uwzględnił, a część oddalił. Pierwsze postanowienia w tym przedmiocie rzecznik wydał w dniu [...] i [...].12.2010 r. Odnośnie wniosków oddalonych wskazał, że z uwagi na ustalony tryb pracy nocnej KMP oraz komisariatów miejskich i terenowych (w KMP w nocy urzęduje wyłącznie dyżurny do obsługi numerów 112 i 997, a czynności dotyczące zatrzymania wykonuje się w komisariatach) nie ma potrzeby ustalania, dlaczego dyżurny KMP - kierując patrol z zatrzymanym do KP III - nie przeprowadził odprawy. Wskazano, że ucieczka zatrzymanego miała miejsce w trakcie doprowadzenia z KP III do PdOZ KMP, a nie na wcześniejszym etapie transportu, na którym to czynności były wykonywane prawidłowo. Odnośnie wniosku dotyczącego przepisów, jakie zobowiązywały obwinionego do przeprowadzenia odprawy do doprowadzenia, rzecznik wskazał, że obwiniony jako asystent Zespołu ds. Nieletnich i Patologii KP III był zapoznawany z kartą opisu stanowiska pracy, w tym zapisem o możliwości powierzenia przez przełożonego innego stanowiska pracy (15.07.2008 r.) oraz zapoznał się z regulaminem Biura Przepustek KP III, w którym zawarty jest zapis o konieczności znajomości zasad nadzorowania konwojów i ich dokumentacji (28.11.2006 r.). Wskazano, że to obwiniony wydał i podpisał nakaz osadzenia zatrzymanego. Jak wynika z zeznań sierż. J. W., gdyby doszło do odprawy - byłby świadomy, że doszło do zatrzymania i założyłby zatrzymanemu kajdanki. Podkreślono, że powołane przez stronę wytyczne Zastępcy Komendanta Miejskiego Policji z 03.03.2010 r. dotyczą doprowadzeń do Izby Wytrzeźwień, zasad wykonywania służb patrolowych i obchodowych, a w sprawie chodziło o osobę poszukiwaną Europejskim Nakazem Aresztowania (dalej ENA), dlatego nie mogą mieć zastosowania. Wskazano, że przeprowadzenie przez obwinionego odprawy scedowałoby jego odpowiedzialność za prawidłowość doprowadzenia na dowódcę konwoju.