I instancji. (vide: pogląd wyrażony w Komentarzu do Kodeksu postępowania administracyjnego B. Adamiak i J. Borkowskiego, Wydawnictwo C.H. Backa, Warszawa 2005 - str. 608). Myli się kolegium twierdząc, że na przeszkodzie w wytknięciu organowi I instancji faktu dopuszczenia do wydania decyzji dotkniętej nieważnością, legło to, że sankcje nieważności z art. 156 kpa dotyczą tylko decyzji ostatecznych. Przepis art. 156 § 1 kpa mówi bowiem o stwierdzeniu nieważności każdej decyzji dotkniętej wadą wymienioną w punkcie 1 - 7, nie ograniczając zakresu przedmiotowego instytucji wyłącznie do decyzji ostatecznych jak to czyni art. 154, 155 czy 161 kpa. Rzecz w tym jedynie, że w trybie odwoławczym wytknięcie nieważności decyzji pierwszoinstancyjnej może wystąpić wyłącznie poprzez uchylenie decyzji pierwszoinstancyjnej i stosowaną zmianą rozstrzygnięcia bądź poprzez uchylenie decyzji pierwszoinstancyjnej i umorzenie postępowania I instancji. Dostrzeżenie rażącego naruszenia w sprawie przez organ II instancji przepisu art. 138 § 2 kpa czyniło koniecznym stwierdzenie przez Sąd nieważności decyzji tego organu stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kpa.
Jednocześnie Sąd uznał za konieczne objęcie swoim rozstrzygnięciem również dotkniętą wadą nieważności decyzji pierwszoinstancyjnej. Na powyższe pozwalał Sądowi przepis art. 135 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zalecający sądowi stosowanie przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Słusznie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. stwierdziło, iż decyzji w sprawie dotyczącej dodatku mieszkaniowego nie mógł wydać Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Z. powołujący się na upoważnienie Rady Miejskiej w Z. Przepisy o właściwości organu mają charakter bezwzględnie obowiązujący, a organy z urzędu muszą przestrzegać swojej właściwości (art. 19 kpa). Naruszenie przy wydaniu decyzji przez organ administracji publicznej każdego rodzaju właściwości, powoduje jej nieważność (vide: wyrok Najwyższego z 27 marca 2002 r. sygn. III RN 225/01).
Z art. 7 ust. 1 ustawy z 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 71, poz. 734 z późniejszymi zmianami) wynika, że dodatek mieszkaniowy przyznaje (na wniosek osoby uprawnionej) wójt, burmistrz lub prezydent miasta, który to organ - jak stanowi dodany ustawą z 8 października 2004 r. zmieniającą ustawę o dodatkach mieszkaniowych przepis art. 7 "a" - może upoważniać inną osobę do wydania decyzji w sprawach dodatku mieszkaniowego. Żaden z przepisów ustawy o dodatkach mieszkaniowych nie przewiduje - póki co - możliwości przekazania przez radę gminy (miasta) kompetencji do załatwienia sprawy dotyczącej dodatku mieszkaniowego dla kierowników ośrodków pomocy społecznej. Rada Miejska Z. - jak słusznie zauważyło kolegium - nie miała podstaw prawnych do upoważnienia Kierownika Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej do załatwienia sprawy dodatków mieszkaniowych, ponieważ ustawa o dodatkach mieszkaniowych nie zawiera przepisu analogicznego do treści art. 110 ust. 7 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej czy art. 20 ust. 3 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych. Kierownicy Ośrodków Pomocy Społecznych mogą być upoważnieniu do załatwienia tylko tych grup spraw indywidualnych z zakresu administracji publicznej, które mogą być im zlecone na podstawie przepisów ustawowych.
Dostrzegając nieważność decyzji pierwszoinstancyjnej z przyczyny ujętej w art. 156 § 1 pkt 1 kpa i kierując się treścią art. 135 i 145 § 1 pkt 2 - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzekł również o stwierdzeniu nieważności wydanej w I instancji decyzji Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w Z.
Konsekwencją uwzględnienia skargi stało się orzeczenie o niemożności wykonania decyzji objętych wyrokiem do czasu uprawomocnienia się wyroku (art. 152 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) oraz o obowiązku zwrotu przez organ na rzecz skarżącego kosztów postępowania sądowego, na które złożył się w sprawie koszt przyjazdu strony do sądu w kwocie 34,20 złotych (art. 200 w zw. z art. 210 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270).