Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska,, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 23 kwietnia 2020 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi J. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę
Przedmiotem skargi J. F. (powoływanej dalej jako: "skarżąca") jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] listopada 2019 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w S. działającego z upoważnienia Wójta Gminy S. z dnia [...] października 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Stan faktyczny i prawny sprawy ze skargi na powyższą decyzję przedstawia się następująco.
Decyzją z dnia [...] października 2019r. Kierownik Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w S. działający z upoważnienia Wójta Gminy S. odmówił skarżącej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką sprawowaną nad jej niepełnosprawnym dziadkiem - H. F. W podstawie prawnej rozstrzygnięcia organ wskazał art. 17 ust. 1b, art. 20 ust. 2-3, art. 23 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, art. 32 ustawy z dnia 7 lipca 2017 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodzin (Dz.U. z 2017 r. poz. 1428), rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 27 lipca 2017 r. w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach o przyznanie świadczeń rodzinnych oraz zakresu informacji, jakie mają być zawarte we wniosku, zaświadczeniach i oświadczeniach o ustalenie prawa do świadczeń rodzinnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1466) oraz art. 104 , art. 107 § 1 i § 3 k.p.a.
Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ I instancji wyjaśnił, że niepełnosprawność u H. F. istnieje od [...] lipca 1982 r., a więc powstała później niż do ukończenia 25. roku życia. Powyższa okoliczność skutkuje brakiem spełnienia przesłanki wynikającej z przepisu art. 17 ust.1b ustawy, która uzależnia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała: 1) nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub 2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25. roku życia.
Z powyższą decyzją nie zgodziła się skarżąca i w złożonym odwołaniu zarzuciła jej (-) naruszenie prawa materialnego mające istotny wpływ na wydanie przedmiotowej decyzji poprzez zastosowanie normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych bez uwzględnienia okoliczności, iż na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 doszło do uznania niekonstytucyjności części wskazanej normy prawnej w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną ze względu na naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP; oraz (-) art. 17 ust. 1 i 1a ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez zastosowanie normy prawnej w nim wyrażonej w sposób literalny, czego nie można pogodzić z konstytucyjnymi zasadami praworządności i równości. Wskazując na powyższe zarzuty pełnomocnik skarżącej wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie skarżącej prawa do świadczenia. W ocenie autora odwołania stanowisko organu jest błędne i nie uwzględnia, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 wprost orzekł, że art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Stwierdzenie niekonstytucyjności powyższego przepisu przełożyło się zaś na ukształtowanie nowego stanu prawnego. Trybunał Konstytucyjny uznał bowiem, że w stosunku do opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, których niepełnosprawność powstała nie później niż do ukończenia 25. roku życia, przepis art. 17 ust. 1b ww. ustawy jest zgodny z Konstytucją i nie ma przeszkód prawnych do jego stosowania. Natomiast w stosunku do opiekunów osób wymagających opieki, których niepełnosprawność powstała później, kryterium momentu powstania niepełnosprawności, jako uniemożliwiające uzyskanie świadczenia pielęgnacyjnego, utraciło właśnie przymiot konstytucyjności. Wobec tego, w odniesieniu do tych osób oceny spełnienia przesłanek niezbędnych dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego należy dokonywać z pominięciem tego kryterium. Z tego też względu oparcie przez organ I instancji decyzji odmawiającej przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie tej części przepisu art. 17 ust. 1b ustawy, której niekonstytucyjność stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13, było niedopuszczalne.