Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi Rzecznika Praw Dziecka na decyzję Burmistrza Miasta K. z dnia [...] września 2017 r., nr [...] w części odmawiającej przyznania świadczenia wychowawczego na rzecz małoletniego C. C. (pkt 2 decyzji) uchyla zaskarżoną decyzję w punkcie 2, tj. w części odmawiającej przyznania świadczenia wychowawczego na rzecz małoletniego C. C.
Decyzją z dnia [...] września 2017 r. nr [...], sprostowaną postanowieniem z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...], Burmistrz K. odmówił N. M. prawa do świadczenia wychowawczego na: M. M. (pkt 1) oraz C. C. (pkt 2) w obu przypadkach w kwocie po 500 zł miesięcznie na okres od 5 sierpnia 2017 r. do 30 września 2018 r.
W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji organ wskazał, że wnioskodawczyni - jako cudzoziemka - nie spełnia warunku opisanego w art. 1 ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. z 2017 r., poz. 1851, zwanej dalej "ustawą"). Zgodnie z tym przepisem prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje cudzoziemcom, którzy posiadają kartę pobytu z adnotacją: "dostęp do rynku pracy", jeżeli zamieszkują z członkami rodzin na terytorium RP (...). N. M. zaś legitymuje się kartą pobytu wydaną w dniu
[...] lipca 2017 r., która nie posiada adnotacji: "dostęp do rynku pracy".
N. M. nie wniosła w ustawowym terminie odwołania od ww. decyzji, w związku z czym rozstrzygnięcie to stało się ostateczne.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku na powyższą decyzję wniósł Rzecznik Praw Dziecka na podstawie art. 8 § 2 w zw. z art. 50 § 1 w zw. z art. 53 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., dalej zwanej: "p.p.s.a.") w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 stycznia 2000 r. o Rzeczniku Praw Dziecka (Dz.U. z 2017 r., poz. 922). Rzecznik Praw Dziecka zaskarżył ww. decyzję w części w zakresie jej puntu 2, tzn. w zakresie dotyczącym odmowy przyznania świadczenia wychowawczego na małoletniego C. C., posiadającego po ojcu polskie obywatelstwo.
Rzecznik Praw Dziecka zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa materialnego, mające wpływ na wynik sprawy, polegające na ograniczeniu się do wykładni językowej art. 4 ust. 2 ustawy i niedokonaniu wykładni systemowej oraz celowościowej tego przepisu z art. 4 ust. 1 i art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy, skutkiem czego zignorowano okoliczność, że choć o świadczenie wychowawcze (formalnie rzecz biorąc) ubiegać się mogą rodzice lub opiekunowie, zaspokaja ono potrzeby dziecka, celem zaś dla którego ustawodawca zdecydował się wprowadzić to świadczenie do polskiego systemu prawnego jest przyznanie rodzinom pomocy finansowej służącej dobru dziecka, co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia:
a) art. 32 Konstytucji RP, wyrażającego nakaz równego traktowania przez władze publiczne podmiotów podobnych (tu małoletnich obywateli polskich), przy zastosowaniu nieuzasadnionego i nieadekwatnego kryterium różnicującego (tu obywatelstwa rodziców dzieci, jako osób formalnie zwracających się o przyznanie świadczenia),
b) art. 71 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji RP, nakazującego władzom publicznym zapewnienie szczególnej pomocy rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji społecznej i materialnej,
c) art. 72 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji RP w zw. z art. 2 ust. 2 Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r. (Dz.U. z 1991 r., Nr 120, poz. 526) w zw. z art. 9 oraz art. 91 ust. 1 i 2 w zw. z art. 241 ust. 1 Konstytucji RP, zakazujących dyskryminacji dzieci w zakresie realizacji ich praw konwencyjnych.