Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla, Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz (spr.), Asesor WSA Krzysztof Gruszecki, Protokolant Katarzyna Gross, po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 marca 2002 r. nr [...] w przedmiocie gwarantowanego zasiłku okresowego stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Kierownika Działu Pomocy Środowiskowej Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie z dnia 22 stycznia 2002r. nr [...].
Kierownik Działu Pomocy Środowiskowej Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w T. decyzją z dnia 22 stycznia 2002 r. odmówił przyznania B. K. pomocy w formie gwarantowanego zasiłku okresowego.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że w myśl art. 31 ust. 4a ustawy o pomocy społecznej osobie, która utraciła prawo do zasiłku dla bezrobotnych, pobieranego na podstawie przepisów o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu z powodu upływu okresu jego pobierania, a dochód rodziny nie przekracza kryterium dochodowego ustalonego zgodnie z art. 4 ust. 1 - przysługuje gwarantowany zasiłek okresowy, jeżeli w dniu utraty prawa do zasiłku dla bezrobotnych oraz w okresie pobierania gwarantowanego zasiłku okresowego samotnie wychowuje dziecko do 7 roku życia. Organ następnie podał, że B. K. nie spełnia warunku do objęcia pomocą w formie gwarantowanego zasiłku okresowego, gdyż jej dziecko jest w wieku 11 lat.
B. K. w odwołaniu od powyższej decyzji podała, że w momencie składania wniosku o przyznanie gwarantowanego zasiłku okresowego spełniała kryterium dochodowe oraz wychowywała samotnie dziecko w wieku do 16 lat.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. decyzją z dnia 7 marca 2002 r. utrzymało w mocy zaskarżona decyzję. W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że w dacie składania wniosku B. K. spełniała warunki do przyznania gwarantowanego zasiłku okresowego, bowiem zgodnie z wówczas obowiązującym przepisem art. 31 ust. 4a ustawy o pomocy społecznej świadczenie w tej formie przysługiwało osobie, która utraciła prawo do zasiłku dla bezrobotnych, w dniu utraty tego prawa oraz w okresie pobierania gwarantowanego zasiłku okresowego samotnie wychowuje co najmniej jedno dziecko, nie dłużej niż do 16 roku życia i wystąpiła z wnioskiem do pomocy społecznej o jego wypłatę w terminie 30 dni od dnia ustania prawa do zasiłku dla bezrobotnych lub 30 dni od dnia otrzymania decyzji urzędu pracy o ustaniu prawa do zasiłku.
Następnie organ II instancji wskazał, że strona utraciła prawo do zasiłku dla bezrobotnych w dniu 24 listopada 2001 r., sama wychowywała syna w wieku 11 lat i w terminie zakreślonym przez ustawę wystąpiła z wnioskiem o jego wypłatę.
Jednocześnie organ odwoławczy podał, iż z dniem 1 stycznia 2002 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o pomocy społecznej, która wprowadziła zmianę do treści art. 31 ust. 4a ustawy o pomocy społecznej, obniżając wiek dziecka z 16 do 7 lat. W art. 6 zagwarantowała osobom, którym już przyznano ten zasiłek możliwość dalszego jego pobierania w oparciu o dotychczasowe przepisy.
Organ odwoławczy stwierdził, iż organ I instancji nie przyznał stronie zasiłku na podstawie starych przepisów, mimo że wszystkie dokumenty były zebrane już w połowie grudnia 2001 r., a wniosek strony rozpatrzył po upływie terminu określonego w art. 35 § 1 k.p.a. - czyli nieznacznie przekroczył również miesięczny termin załatwienia sprawy, mimo że w ocenie Kolegium sprawa nie wymagała już postępowania wyjaśniającego. Takie postępowanie organu I instancji organ odwoławczy ocenił krytycznie, gdyż było ono skierowane na niekorzyść strony.