Bezrobotny, który nabył uprawnienie do renty z tytułu niezdolności do pracy /uprzednio renty inwalidzkiej/ i skorzystał z dobrodziejstwa art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm. /uprzednio art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz.U. nr 40 poz. 267 ze zm./ pobierając w miejsce tej renty rentę rodzinną spełnia warunek do uzyskania prawa do zasiłku z art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marianny G. na decyzję Wojewody K.-P. z dnia 5 czerwca 2000 r. (...) w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych - uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty L. z dnia 19 kwietnia 2000 r. (...).
Starosta L. decyzją z dnia 19 kwietnia 2000 r. (...) przyznał Mariannie G. z dniem 17 kwietnia 2000 r. status osoby bezrobotnej i jednocześnie odmówił przyznania prawa do zasiłku.
Tą drugą część rozstrzygnięcia uzasadniał tym, iż adresatka nie spełnia żadnego z warunków przepisanych art. 23 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /t.j. Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm. - dalej ustawa/.
Marianna G. odwołaniem zakwestionowała odmowę przyznania zasiłku podnosząc, iż spełnia warunek z art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy, albowiem w okresie ostatnich 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania pobierała przez czas przekraczający 365 dni rentę z tytułu niezdolności do pracy. Okoliczność, iż była to renta rodzinna, wynikała wyłącznie z faktu skorzystania z uprawnienia jakie dawał art. 69 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267 ze zm./. Nie może więc ona stanowić przeszkody w uzyskaniu prawa do zasiłku.
Wojewoda K.-P. nie podzielił zarzutu z odwołania i zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Na uzasadnienie przytaczał treść art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy, oraz bezsporne w sprawie okoliczności faktyczne. Na nie zaś składało się to, iż bezrobotna w okresie od 5 kwietnia 1997 r. do 30 kwietnia 1997 r. pobierała rentę inwalidzką, a w okresie od 1 maja 1997 r. do 31 marca 2000 r. pobierała rentę rodzinną jako świadczenie korzystniejsze.
Wojewoda w wyniku zestawienia ustaleń z treścią cytowanego przepisu stwierdził, że "nie można przyznać prawa do zasiłku osobie, która pobierała rentę rodzinną".
Marianna G. skargę oparła na tym samym zarzucie jaki podniosła wcześniej w odwołaniu i wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.
Wojewoda w odpowiedzi domagał się oddalenia skargi.
Dla podkreślenia zasadności swojego stanowiska cytował oświadczenie skarżącej o wyborze renty rodzinnej, jako świadczenia korzystniejszego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługiwała na uwzględnienie, decyzje organów obu instancji bowiem zapadły z naruszeniem przepisu prawa materialnego przyjętego za ich podstawę.
Wyłącznie językowa wykładnia art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy jest w tym przypadku niewystarczająca i musi być wsparta dwoma innymi regułami interpretacyjnymi - systemową i funkcjonalną.
Art. 23 ustawy pozytywne warunki do uzyskania prawa do zasiłku dzieli na dwie grupy.
Do pierwszej /ust. 1 pkt 2/ zalicza różne formy działalności zarobkowej, do drugiej różne przypadki usprawiedliwiające niewykonywanie takiej działalności.
Przedmiotowy dla sprawy przypadek mieści się w art. 2 pkt 3. Ustawodawca mówi w nim o okresie pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy.
Pojęcie renta z tytułu niezdolności do pracy w miejsce renty inwalidzkiej pojawiło się w przepisie z dniem 1 stycznia 1999 r., w wyniku nowelizacji dokonanej art. 163 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach (...) /Dz.U. nr 162 poz. 1118/. Zmiana ta miała na celu dostosowanie pojęć z ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu do nowych regulacji o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.