Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm./ - celem zasiłku okresowego jest zaspokojenie codziennych potrzeb bytowych przez czas, kiedy nie mogą być one zaspokojone z dochodów tej osoby.
Zasiłek celowy /art. 32 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej/ pełni odmienną funkcję w systemie form pomocy. Ma on zaspokajać inne -jednorazowo występujące potrzeby - takie i podobne do tych jakie wylicza przykładowo ustawodawca w tymże przepisie.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Kingi R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia 24 września 1999 r. (...) w przedmiocie zasiłku celowego z pomocy społecznej - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Kolegium Utrzymało w mocy decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia 14 lipca 1999 r. (...), którą Kindze R. przyznano zasiłek celowy w kwocie 70 zł z przeznaczeniem na zakup żywności i środków czystości. Organ odwoławczy potwierdził wszystkie podstawy decyzji organu I instancji, na które składały się przepisy - art. 32 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1998 nr 64 poz. 414 ze zm.- dalej ustawa o pomocy społecznej/ oraz następujące ustalenia faktyczne.
Rodzina ubiegającej się o pomoc składa się z dwu osób i nie ma żadnych dochodów. Stąd jej potrzeby przekraczają kwotę przyznanego zasiłku. Ten jednak ograniczony jest możliwościami finansowymi Ośrodka. W tym miejscu organ I instancji w uzasadnieniu swej decyzji szczegółowo przedstawił środki jakimi dysponował na realizację zadań własnych Gminy oraz politykę rozdziału tych środków pomiędzy osoby ubiegające się o pomoc w formie zasiłku celowego. Z wyliczeń tych wynikało, iż wszystkie środki jakimi dysponował w lipcu 1999 r. zostały rozdzielone między 3.365 osób.
Organ odwoławczy z kolei w uzasadnieniu swojej decyzji dodał do wyliczeń średnią wysokość przyznanego wówczas zasiłku - była to kwota 51,41 zł. W wyniku tego przyjął, że zasiłek przyznany skarżącej odpowiada warunkom o jakich stanowi art. 2 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej.
Kinga R. skargę do sądu administracyjnego rozpoczęła od słów "odmowa przyznania zasiłku okresowego w miesiącu lipcu jest już czwartą z kolei". Dalej przedstawiała swą sytuację materialną, a mianowicie, że wraz z konkubentem są bezrobotnymi i przyznany zasiłek, stanowiący jedyny dochód rodziny w lipcu 1999 r. pozwoli na dzienne wydatki na utrzymanie jednej osoby w kwocie około 1 zł.
Kolegium powtarzając argumentację z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wniosło o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł uwzględnić skargi, bowiem jej uwzględnienie w istocie działałoby na niekorzyść skarżącej /art. 51 ustawy o NSA/.
W przedmiotowej sprawie istniała konkurencja pomiędzy dwoma formami pomocy w postaci świadczeń pieniężnych - zasiłku okresowego i celowego.
Wynika to nie tylko z okoliczności, ale już bezpośrednio z dwu wniosków skarżącej złożonych w jednym dniu /8 lipca 1999 r./.
Jednego o przyznanie zasiłku okresowego i drugiego o zasiłek celowy "na zakup żywności oraz środków czystości i higieny osobistej". Pomijając niewyjaśnioną kwestię, czy drugi z wniosków skarżąca wniosła z własnej inicjatywy, czy też w wyniku pouczenia pracownika organu I instancji, to stwierdzić należy, iż wystąpienia o pomoc winny zostać zaspokojone wyłącznie w formie zasiłku okresowego.
Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. celem zasiłku okresowego jest zaspokojenie codziennych potrzeb bytowych przez czas, kiedy nie mogą być one zaspokojone z dochodów tej osoby. Zasiłek celowy /art. 32 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej/ pełni odmienną funkcję w systemie form pomocy. Ma on zaspokajać inne - jednorazowo występujące potrzeby - takie i podobne do tych jakie wylicza przykładowo ustawodawca w tymże przepisie.
W aktach brak jest materiału zezwalającego na ustalenie, czy wniosek o zasiłek okresowy został rozpoznany i postępowanie w tym przedmiocie zakończone zostało wydaniem decyzji ostatecznej.
Jeżeli została w tej sprawie wydana decyzja odmowna to zarzuty skarżącej z rozpoznawanej skargi winny być skierowane przeciwko tej decyzji, a nie decyzji przyznającej zasiłek celowy.
Jeśli zaś nie - skarżąca w sprawie wszczętej z wniosku o zasiłek okresowy winna najpierw w drodze zażalenia do organu odwoławczego /art. 37 Kpa/ zwalczać bezczynność organu I instancji. A gdyby ten środek nie dał efektu wykorzystać dla usunięcia bezczynności skargę do sądu administracyjnego, o jakiej mówi art. 17 ustawy o NSA.
Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji wyroku /art. 27 ust. 1 ustawy o NSA/.