Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędziowie: Sędzia WSA Felicja Kajut Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kowalczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lipca 2012 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w [...] z dnia 15 lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązków dotyczących ochrony przeciwpożarowej obiektów budowlanych 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej w [...] na rzecz skarżącego M. G. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Decyzją z dnia 15 lutego 2012 roku, nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 roku, nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej jako k.p.a.), art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 roku o ochronie przeciwpożarowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, nr 178, poz. 1380 ze zm.), § 2 ust. 1 pkt 5 i § 4 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 roku w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz. U. nr 109, poz. 719), a także § 271 ust. 1 i 13 oraz § 272 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.), Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej uchylił decyzję Komendanta Powiatowego Państwowej Straży Pożarnej z dnia 19 grudnia 2011 roku, nr [...], którą organ I instancji nakazał M. G. usunąć lub przenieść znajdujący się na jego działce materiał palny (drewno kominkowe) na odległość co najmniej 4 m od granicy działki G. T. i zobowiązał M. G. do:
1) usytuowania składowiska drewna na działce, stanowiącej własność M. G., zlokalizowanej w miejscowości C. przy ul. P. [...], w sposób zapewniający odległość od granicy z działką sąsiednią, stanowiącą współwłasność G. T., minimum 4 m i odległość od obiektów budowlanych na działkach sąsiednich minimum 20 m albo,
2) oddzielenia składowiska drewna zlokalizowanego na granicy z działką sąsiednią, stanowiącą współwłasność G. T., ścianą oddzielenia przeciwpożarowego, wysuniętą poza obrys składowanego drewna (w pionie /wysokość/ i poziomie /długość/) o minimum 0,3 m i o klasie odporności ogniowej REI 120 albo,
3) usunięcia składowanego drewna z działki, stanowiącej własność M. G., zlokalizowanej w miejscowości C. przy ul. P. [...] (powiat sztumski), które jest usytuowane przy granicy z działką sąsiednią, stanowiącą współwłasność G. T.,
- w terminie do dnia 30 marca 2012 roku.
Organ odwoławczy wyjaśnił, że decyzję wydał po rozpatrzeniu odwołania M. G.
Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ odwoławczy stwierdził, że w świetle wskazanych powyżej przepisów stanowisko organu I instancji w kwestii zapewnienia odpowiedniej odległości składowanego drewna od granicy z działką sąsiednią jest słuszne, ale nałożony na stronę obowiązek został sformułowany zbyt mało precyzyjnie wobec alternatyw, jakimi dysponuje strona, aby przepisy z zakresu ochrony przeciwpożarowej zostały przez nią zachowane. Organ wyjaśnił również, iż przedmiotowe zagadnienie, dotyczące lokalizacji składowanego drewna, należy rozpatrywać w kontekście wymagań odległościowych stawianych obiektom określanym mianem produkcyjno-magazynowych. Co za tym idzie, wszelkie wymogi zapewniające bezpieczeństwo pożarowe zostały ustalone jak dla obiektów tej kategorii.
W skardze na powyższą decyzję M. G. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i i zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonym decyzjom zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną kwalifikację wiaty na drewno kominkowe jako obiektu produkcyjno-magazynowego oraz przepisów postępowania - art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nieustalenie wszystkich okoliczności faktycznych. Organowi drugiej instancji dodatkowo zarzucił naruszenie art. 129 k.p.a. poprzez ustalenie w decyzji innych, gorszych dla strony, warunków jej wykonania.