Sprawa ze skargi B. M. i H. S. w przedmiocie wymierzenia grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu za niewykonanie wyroku sądu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej przejęcia gospodarstwa rolnego na własność Państwa
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Małgorzata Kuba po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2010 r. sprawy ze skargi B. M. i H. S. w przedmiocie wymierzenia grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu za niewykonanie wyroku sądu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej przejęcia gospodarstwa rolnego na własność Państwa 1. wymierza Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu grzywnę w kwocie 1000,- zł (jeden tysiąc złotych) za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008r. wydanego w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 338/08, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego solidarnie na rzecz skarżących B. M. i H. S. kwotę 474,- zł (czterysta siedemdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/5

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku - wyrokiem z dnia 26 listopada 2008 roku, wdanym w sprawie o sygn. akt II SA/Gd 338/08, uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 18 stycznia 2008 roku, nr [...], w której Kolegium uchyliło decyzję własną z dnia 11 lipca 2005 roku, nr [...] i odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia 16 marca 1964 roku, orzekającej o przejęciu na własność Skarbu Państwa - Państwowego Funduszu Ziemi niezabudowanej nieruchomości rolnej o powierzchni 3.028 m2, położonej we wsi K., powiat W., stanowiącej własność F. D. Przedmiotowa decyzja Prezydium oparta została na przepisach art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu z dnia 18 kwietnia 1955 r. o uwłaszczeniu i o uregulowaniu innych spraw, związanych z reformą rolną i osadnictwem rolnym w brzmieniu nadanym art. 1 ustawy z dnia 15 lipca 1961 r. zmieniającej ustawę z dnia 13 lipca 1957 r. o zmianie dekretu (Dz. U. nr 32, poz. 161) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 sierpnia 1961 r. w sprawie opuszczonych gospodarstw rolnych (Dz. U. nr 39, poz. 198 ).

Uchylona powyższym wyrokiem decyzja Kolegium wydana została w toku postępowania wszczętego z wniosku B. M. i H. S. - spadkobierczyń F. D., o stwierdzenie nieważności wymienionej wyżej decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej z dnia 16 marca 1964 roku.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że postępowanie administracyjne w rozpoznawanej sprawie zostało przeprowadzone z naruszeniem art. 7 i art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz.U. z 2000 roku, nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej jako k.p.a.). Sąd wskazał, że w toku postępowania nie ustalono, czy J. E. żyje, gdzie mieszka, czy pozostawił rodzinę, która ma jakieś wiadomości o dzierżawieniu czy też uprawianiu przez niego nieruchomości F. D., płaceniu z tego tytułu podatków, bądź jest w posiadaniu jakiś dokumentów (umów, dowodów uiszczania podatków...itp.), które dodatkowo mogłyby potwierdzić zasadność wniosku skarżących. Sąd stwierdził, że z treści skargi na wydaną w sprawie przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi decyzję wynika, że do jednego z pism, złożonych w toku sprawy, skarżące dołączyły pisemne oświadczenie spadkobierczyń J. E. o uprawianiu przez niego nieruchomości F. D. do 1964 roku. W ocenie Sądu wnikliwa lektura całości akt i zawartych w nich dokumentów pozwoliłaby Kolegium ustalić ten fakt i skorzystać z niego w celu uzupełnienia materiału dowodowego chociażby o przesłuchanie A. Ł. i W. G. w charakterze świadków. Kolegium nie zebrało nawet wszystkich akt przedmiotowego postępowania od innych prowadzących wcześniej sprawę organów (np. od Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi), nie ustaliło też gdzie znajdują się akta postępowania zakończonego kwestionowaną decyzją. Zdaniem Sądu naruszony został również art. 80 k.p.a., albowiem w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji brak było oceny całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Kolegium nie odniosło się ani do korespondencji F. D. i J. E., ani do wskazanych dowodów wpłat 20 zł i 80 zł. Uznając natomiast, że umowa dzierżawy obowiązywała tylko przez okres dwóch lat "i brak jest innych dowodów pozwalających ustalić, że gospodarstwo po upływie tego okresu było uprawiane przez kogokolwiek" Kolegium, zdaniem Sądu, przekroczyło granice swobodnej oceny dowodów. Błędna ocena dowodów nie mogła z kolei skutkować prawidłowością dokonanego przez organ ustalenia, że nieruchomość F. D. spełniała warunek "opuszczenia" w rozumieniu ówcześnie obowiązujących przepisów rozporządzenia. Ponadto, w ocenie Sądu, organ podejmując zaskarżoną decyzję zupełnie pominął kwestię odnoszącą się do charakteru przejętej na rzecz Państwa nieruchomości F. D. Również pozostałe zarzuty skargi odnoszące się do naruszenia art. 107 § 1 i 3 k.p.a., zdaniem Sądu, były zasadne. Sąd stwierdził, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji w sposób oczywisty narusza ww. przepis. Jest ono lakoniczne, a w części ogranicza się jedynie do powtórzenia gołosłownych twierdzeń z również wadliwego uzasadnienia decyzji Prezydium.

Strona 1/5