Sprawa ze skargi Zbigniewa G. na 1/ uchwałę Rady Miasta G. w sprawie zasad organizacji systemu parkowania pojazdów samochodowych w Strefach Płatnego Parkowania na terenie Miasta G.,~2/ uchwałą Rady Miasta G. (...) w sprawie określenia wysokości opłat jednorazowych oraz opłat abonamentowych za parkowanie pojazdów samochodowych w strefach płatnego parkowania oraz w strefie płatnego pakowania z ograniczeniem ruchu zlokalizowanych na terenie Miasta G. stwierdza niezgodność z prawem zaskarżonych uchwał; (...).
Tezy

Droga publiczna /także gminna/ nie jest gminnym obiektem lub urządzeniem użyteczności publicznej w rozumieniu art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, a zasady i tryb korzystania z nich, zwłaszcza zaś opłaty ponoszone z tego tytułu określają tylko przepisy rangi ustawowej oraz wydane na ich podstawie akty wykonawcze.

W świetle obowiązujących przepisów prawnych organom gminy nie przysługuje kompetencja do wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych, ustalanie ich stawek i ich pobieranie.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zbigniewa G. na 1/ uchwałę Rady Miasta G. z dnia 20 czerwca 1996 r. (...) w sprawie zasad organizacji systemu parkowania pojazdów samochodowych w Strefach Płatnego Parkowania na terenie Miasta G.,

2/ uchwałą Rady Miasta G. z dnia 20 czerwca 1996 r. (...) w sprawie określenia wysokości opłat jednorazowych oraz opłat abonamentowych za parkowanie pojazdów samochodowych w strefach płatnego parkowania oraz w strefie płatnego pakowania z ograniczeniem ruchu zlokalizowanych na terenie Miasta G. stwierdza niezgodność z prawem zaskarżonych uchwał; (...).

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań odnieść należy się do zawartego w odpowiedzi na skargę wniosku o odrzucenie skargi z uwagi na istniejący, zdaniem strony przeciwnej, brak interesu prawnego po stronie skarżącej, jako warunki z powołanego art. 101 par. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ do zaskarżenia do sądu administracyjnego wskazanych wyżej uchwał.

Zdaniem składu orzekającego skarżący ma interes prawny, a wyraża się on w uprawnieniu do bezpłatnego korzystania z dróg publicznych, co zagwarantowały przepisy ustawy z dnia 21 marca 1995 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./.

Zagadnienia związane z ustaleniem oraz pobieraniem opłat parkingowych, a także zakresu upoważnienia ustawowego udzielonego gminie dla ich określenia były już przedmiotem postępowań przed Naczelnym Sądzie Administracyjnym. W sposób szczegółowy normatywne podstawy uchwał w tym przedmiocie poddał analizie Sąd w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 lipca 1992 r. - SA/Wr 660/92 /OSP 1994 z. 7-8 poz. 129/. Tamże zawarty został pogląd, że droga publiczna /także gminna/ nie jest gminnym obiektem lub urządzeniem użyteczności publicznej w rozumieniu art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy o samorządzie terytorialnym, a zasady i tryb korzystania z nich, zwłaszcza zaś opłaty ponoszone z tego tytułu określają tylko przepisy rangi ustawowej oraz wydane na ich podstawie akty wykonawcze.

Zarówno w ww. sprawie jak i w innych orzeczeniach /por. wyrok NSA z dnia 14 lutego 1996 r. - SA/Gd 2369/95 - Orz. w sprawach Samorz. 1997 nr 1 poz. 12/, Sąd administracyjny stanął na stanowisku, że w świetle obowiązujących przepisów prawnych organom gminy nie przysługuje kompetencja do wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych, ustalanie ich stawek i ich pobieranie.

Stworzenie "strefy płatnego parkowania pojazdów samochodowych" na drogach publicznych na terenie miasta G. oraz określenie systemu opłat, a także systemu restrykcji w przypadkach nieopłaconego parkowania lub parkowania ponad czas opłacony, nie znajduje uzasadnienia prawnego w normach prawnych zarówno ustaw szczególnych jak i samej ustawy samorządowej.

Nie mając uprawnień w zakresie zarządzania ruchem drogowym Rada Miasta G. podejmując zaskarżone uchwały przekroczyła swoje kompetencje. Regulując materią, którą obowiązujące przepisy powierzyły właściwości wojewody, zaskarżone uchwały pozostają w sprzeczności z prawem, jednakże z uwagi na upływ okresu ponad jednego roku od daty ich podjęcia, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o NSA /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ w związku z art. 94 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie terytorialnym orzekł o niezgodności ww. uchwał z prawem.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 55 ust. 1 ustawy o NSA.

Strona 1/1