Sprawa ze skargi na decyzję SKO w przedmiocie warunków zabudowy
Uzasadnienie strona 7/7

Należy w tym miejscu podkreślić, że zapis w ewidencji gruntów i budynków o drogowym charakterze nieruchomości, nie będącej drogą nie przesądza o spełnieniu warunku posiadania dostępu do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną, w sytuacji gdy działka oznaczona jako drogowa nie zapewnia rzeczywistej możliwości dostępu do drogi publicznej z uwagi na fakt, że na działce tej nie została urządzona droga, a z materiału dowodowego sprawy wynika, że ukształtowanie terenu na działce uniemożliwia urządzenie drogi. W orzecznictwie przyjmuje się, że pojęcie dostępu do drogi publicznej w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy należy rozumieć jako dostęp faktyczny i prawny, zapewniający kumulatywne spełnienie obu tych przesłanek. Dostęp ten winien wynikać wprost z przepisu prawa, czynności prawnej, bądź orzeczenia sądowego. Dostęp do drogi publicznej musi zapewniać faktyczną możliwość przejścia i przejazdu do drogi publicznej. Nie może być on dostępem wyłącznie hipotetycznym. Musi być to dostęp realny, możliwy do wyegzekwowania przez inwestora przy użyciu dostępnych środków prawnych. Nie można uznać, że teren ma dostęp do drogi publicznej w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy w przypadku, gdy istnieje wyłącznie możliwość uzyskania w przyszłości takiego dostępu, poprzez budowę drogi, która nie została zrealizowana w dacie podejmowania rozstrzygnięcia o warunkach zabudowy.

Jako bezzasadny uznał Sąd zarzut skargi, w którym skarżący upatrywali spełnienie warunku dostępu do drogi publicznej także w sytuacji, gdy działka nie posiada dojazdu lecz jakiekolwiek dojście, w tym ścieżkę, do tej drogi. Również nie zasługiwał na uwzględnienie pogląd, w którym skarżący wykazywali, że dostęp do drogi publicznej winien być zapewniony dopiero na etapie uzyskania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Wskazać należy skarżącym, że decyzja o warunkach zabudowy dotyczy konkretnego obiektu budowlanego, jaki inwestor zamierza wznieść na nieruchomości. Jej uzyskanie poprzedza wydanie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i wydaniu pozwolenia na budowę. Projektowany obiekt budowlany spełniać musi natomiast warunki rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. nr 75, poz. 690 ze zm.) Zgodnie z § 14 tego rozporządzenia do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3 m.(ust. 1) Dopuszcza się zastosowanie dojścia i dojazdu do działek budowlanych w postaci ciągu pieszo-jezdnego, pod warunkiem, że ma on szerokość nie mniejszą niż 5 m, umożliwiającą ruch pieszy oraz ruch i postój pojazdów. Do budynku i urządzeń z nim związanych, wymagających dojazdów, funkcję tę mogą spełniać dojścia, pod warunkiem, że ich szerokość nie będzie mniejsza niż 4,5 m.(ust. 3). Z uregulowania tego wynika jednoznacznie, że do budynku musi być zapewniony dojazd (który może odbywać się przez ciągi pieszo- jezdne oraz dojścia o określonych parametrach). Wymóg taki jest oczywisty, konieczność zapewnienia dojazdu do nieruchomości związana jest z normalnym korzystaniem z zabudowanej nieruchomości jak i podyktowana względami bezpieczeństwa, zapewnieniem dojazdu pojazdów ratowniczych.

Powtórzyć należy za organami obu instancji, że brak spełnienia przesłanki art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy w postaci dostępu do drogi publicznej wyklucza możliwość ustalenia warunków zabudowy dla nieruchomości skarżących. Zatem nawet w przypadku ewentualnego spełnienia warunków przewidzianych w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy wniosek o ustalenie warunków zabudowy winien być załatwiony negatywnie. Art. 61 ust. 1 ustawy uzależnia bowiem możliwość wydania decyzji o warunkach zabudowy od spełnienia wymogu, by co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, była zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. Skoro działka objęta wnioskiem skarżących nie jest dostępna z jakiejkolwiek drogi publicznej, zatem żadna z sąsiednich zabudowanych nieruchomości nie może stanowić odniesienia dla badania, czy planowana inwestycja zachowuje parametry nowej zabudowy.

Biorąc powyższe rozważania pod uwagę Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił skargę jako bezzasadną.

Strona 7/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Inne orzeczenia z hasłem:
Zagospodarowanie przestrzenne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze