Analiza powyższych przepisów prowadzi w ocenie Wojewody do wniosku, że organy gminy mogą rozporządzać jedynie prawem własności tych nieruchomości, które znajdują się w zasobie gminy. Jak wynika natomiast z analizy przedmiotowej uchwały Rada wyraziła w jednym akcie zgodę zarówno na nabycie na rzecz gminy nieruchomości oznaczonych jako działki nr [...] i nr [...], jak i (pod warunkiem dokonania tych czynności) zgodę na sprzedaż działki nr [...], stanowiącej w momencie podejmowania uchwały własność E. i Z. O. oraz przeniesienie własności działki nr [...], stanowiącej w momencie podejmowania uchwały własność Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej z siedzibą w H. W ocenie organu nadzoru Rada Miasta wyraziła zgodę na rozporządzenie prawem własności przedmiotowych nieruchomości pod warunkiem ich uprzedniego nabycia od innych podmiotów, a zatem w chwili uchwalania omawianego aktu prawnego nieruchomości te nie znajdowały się w zasobie gminy. W konsekwencji spowodowało to uznanie przez organ nadzoru, że przedmiotowa uchwała Rady Miasta wydana została z istotnym naruszeniem art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. a ustawy o samorządzie gminnym i art. 24 ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego, co doprowadziło do stwierdzenia nieważności przedmiotowej uchwały w całości.
Skargę na powyższe rozstrzygniecie nadzorcze wniosła Gmina H., zarzucając naruszenie prawa materialnego, polegające na niezasadności postawionych zarzutów dotyczących istotnego naruszenia przepisów zawartych w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit a ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 24 ustawy o gospodarce nieruchomościami w zw. z art. 140 k.c., polegającego na ich błędnej wykładni.
Gmina podkreśliła, że uchwała ma na celu uporządkowanie gospodarki gruntami. Planowana regulacja ma na celu pozyskanie terenu, który wraz z dotychczas posiadanymi nieruchomościami umożliwi E. i Z. O. oraz Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej z siedzibą w H. uzyskanie nieruchomości, które mogą zostać przeznaczone pod samodzielną zabudowę, natomiast Gmina w wyniku tej regulacji pozyska teren umożliwiający poszerzenie jedynej drogi dojazdowej prowadzącej do nieruchomości położonych w tym obszarze.
Taki sposób uregulowania stanu prawnego nieruchomości został uzgodniony między stronami w wyniku wieloletnich negocjacji, ponieważ w ten sposób każda ze stron poniesie minimalne koszty związane z przeniesieniem własności nieruchomości. Takie uregulowanie stanu prawnego nieruchomości jest istotne w przypadku miasta H., posiadającego ograniczoną powierzchnię, która ze względu na szczególne położenie geograficzne nie może ulec powiększeniu.
Na skutek rozstrzygnięcia nadzorczego z 29 października 2013 r. Rada Miasta H. dokonała zmiany zakwestionowanej uchwały, w której wyraźnie doprecyzowano, że dokonanie kolejnych czynności związanych z przeniesieniem własności nieruchomości będzie możliwe dopiero po uprzednim dokonaniu innych czynności. Pomimo zmian w treści uchwały Wojewoda ponownie stwierdził jej nieważność, tym razem w całości, rozstrzygnięciem nadzorczym z 3 grudnia 2013 r..