W każdym etapie przeniesienie przez Gminę własności nieruchomości dotyczy zatem działek stanowiących własność Gminy. Powyższe powoduje, że nie można takim zobowiązaniom zarzucić, że naruszają treść art. 140 k.c., gdyż w tej konkretnej sprawie uchwała nie stanowi ingerencji w prawo własności osób prywatnych czy spółdzielni mieszkaniowej, a jedynie tworzy możliwość zawarcia umowy przeniesienia własności nieruchomości przez Gminę na osoby prywatne, ale dopiero po uzyskaniu tego prawa w drodze nabycia i zamiany. Sama uchwała nie rodzi żadnych skutków w sferze zewnętrznej, nie obliguje też, a jedynie upoważnia Burmistrza do złożenia przedmiotowego oświadczenia woli. Już z tego powodu należy stwierdzić, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody jest niezgodne z prawem i zachodzą przesłanki do jego uchylenia. Poza zakresem badania pozostają natomiast kwestie niewskazane w kwestionowanym rozstrzygnięciu nadzorczym.
Nie można także tracić z pola widzenia celu przedmiotowej uchwały, która ma doprowadzić do sytuacji w której Gmina H. zyskać ma teren pod poszerzenie drogi, natomiast osoby prywatne i spółdzielnia mieszkaniowa uzyskać grunty, które poprawiłby warunki zagospodarowania już posiadanych przez nich terenów. Zwraca uwagę także okoliczność, że największa z będących przedmiotem uchwały nieruchomości ma powierzchnię 347 m2, a najmniejsza 6 m2.
Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty Sąd doszedł do przekonania, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane niezgodnie z prawem, gdyż nie zachodziły podstawy do stwierdzenia nieważności zakwestionowanej uchwały wskazywane w tym rozstrzygnięciu. Z tego powodu zostało uchylone, na podstawie art. 148 p.p.s.a.. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku. Rozstrzygnięcie o kosztach zostało wydane w oparciu o przepis art. 200 p.p.s.a.